 |
| Bereden politie in de Siq |
We zijn vroeg opgestaan om voor de grote drukte in Petra te
zijn. Wat een verschil met gisteren! Het is nagenoeg uitgestorven in de Siq. Er
zijn stukken waarop we niemand voor ons zien en niemand achter ons. Hoe anders
dan gisteren. En wat is dit bijzonder. De hoge rotsen van de kloof torenen
boven ons uit. In het vroege ochtendlicht hebben de rotsen een warmere roze
gloed. Het is een gedenkwaardig moment als achter ons hoefgetrappel klinkt. Het
is niet een paardenkoetsje, maar twee politiemannen te paard komen achter ons
door de kloof gereden. Het licht valt achter hen in gele golven over de roze
rotsen…. Je waant je in een film… wat staat er zo te gebeuren? Komt Indiana
Jones straks in volle galop deze dienaars van de wet voorbij stormen, of volgt
er een oosterse prinses in draagkoets achter deze mannen die de kust
verkennen…. Je fantasie gaat vanzelf met je op de loop hier. Het is niets van
dat alles… de agenten rijden voorbij en we zijn weer alleen in de Siq. Bij de
treasury liggen de kamelen mooi te wezen met hun prachtig beklede zadels. We
leggen het fotogenieke plaatje nog maar eens vast. Er is een jongedame met
fotograaf die bezig zijn met een fotoreportage of zo. In allerlei standjes
staat ze voor de treasury, hoofd achterover, zijpanden van haar doorzichtige
vest omhoog geheven als waren het vleugels… Petra trekt vogels van zeer diverse
pluimage. Wij lopen door. We willen deze keer over de Romeinse weg, gisteren
zijn we bovenlangs gelopen. We bezoeken de tempel. De pilaren van de tempel
zijn uiteengevallen alsof het op elkaar gestapelde damstenen zijn. Een grappig
gezicht. Het is een groot complex geweest, dan kun je zo zien. Dan lopen we
door en willen bij het restaurant een kopje koffie drinken. Het terras is
eigenlijk nog niet open, we kunnen wel bij het kioskloket koffie bestellen.
Dan ontvouwt zich voor onze ogen een tafereel dat wij vanuit
onze westerse blik echt niet begrijpen. In dit land, dat vierde op de
wereldranglijst staat van landen met water tekort zou je denken dat er zuinig
met water wordt om gegaan. Het was ons al eerder opgevallen dat een auto werd
schoongespoten, en ja dat het land geïrrigeerd wordt dat snappen we wel. Maar
hier in deze gortdroge woestijnstad valt onze mond open als we zien hoe het
terras waarop wat gevallen bladeren van de bomen liggen en los opgewaaid zand
niet een bezem wordt gepakt (volgens ons GBV (gezond boeren verstand) de meest
effectieve methode) maar een waterslang waarmee zeker een half uur gepoogd
wordt om de ongerechtigheden van het terras te spuiten. Rare jongens die
Jordaniërs!
We lopen na de koffie terug richting de Siq. Een Vlaams
gezin spreekt ons aan, of het nog ver is naar de Monastery. “Ja,” zeggen wij “ dat is nog wel een dik
anderhalf uur lopen.” De man, duidelijk liefhebben van Belgische biertjes en
goed eten, kijkt bedenkelijk. Een ezeldrijver komt er bij staan en vertelt hem
dat zijn ezel hem wel naar de Monastery kan brengen. Hoeveel de ezel dan wel
kan dragen…. “Zeker wel driehonderd kilo meneer. “ Wij lopen door maar zien
even later als we achterom kijken dat de gehele Vlaamse familie zich op een
ezel dan wel muilezel heeft gehesen. Oei oei, het ziet er allemaal heel
ongemakkelijk uit. Ik denk overigens dat de man de tocht naar boven in de
toenemende hitte niet had gered.
We verlaten Petra door de Siq, een bijzondere ervaring
rijker. Dit is niet voor niets één van de zeven nieuwe wereldwonderen. Als je
al aan een bucketlist doet dan hoort deze er wel op te staan. Check… wij kunnen
afvinken ;-)
Bij het hotel staat Hussam al op ons te wachten. We reizen
door naar Wadi Rum. Op weg zien we een
fietser! Dat roept wel beelden van vroeger op voor Joep, toen hij met zijn
vriend Mark van Amsterdam naar Cairo fietste….. Door de woestijn naar deze plek
vol historie… hier heeft Lawrence of Arabia zijn voetsporen achter gelaten. We
moeten via een soort toegangspoort waar we opnieuw onze Jordan pass moeten laten
zien, en de reservering in het tentenkamp. Ons vervoer naar het tentenkamp in
de woestijn zal in Wadi Rum village op ons staan te wachten, hoog aangeprezen
door Elena onze Jordaanse agente van Better Places. De jongeman genaamd Salameh
schijnt een wonder van gastvrijheid te zijn. We laten Hussam achter, die nog op
zoek moet naar een slaapplaats zoals hij ons meldt. Wij stappen achter in de
pick-up truck van Salameh, en hij zal ons langs wat highlights van de woestijn
rijden. De eerste stop is Lawrence spring… tja…. Een drinkbak waaraan een paar
kamelen worden gedrenkt… er wordt naar een groen boompje halverwege de berg
gewezen… daar zit de bron. Juist… soms moet je de legende laten voor wat hij
is… de werkelijkheid verpulvert je romantische beelden van Lawrence of Arabia
die hier met een stel bedoeïenen te paard aan kwam stormen en zich dorstig
laafden aan het verse water…. Dan was de film toch beter ;-)
De tocht naar een zandduin is beter. Een rode massa
stuifduin vlijt zich tegen een rotspartij aan. Dit herkennen we uit Namibië. We
klimmen op blote voeten naar boven, in de schaduw is het zand koel tot lekker
warm aan je voeten. In de zon is het zaak te blijven lopen, je zolen worden
licht geroosterd. Boven is het uitzicht prachtig. Beneden krijgen we bij de
onvermijdelijke bedoeïenentent de onvermijdelijk thee aangeboden. We laten ons
verleiden tot het kopen van twee zakjes met saliethee.
Salameh laat ons ook nog een diepe kloof zien, maar omdat
wij onze bergschoenen niet aan hebben is het geen optie om diep de kloof in de
klimmen. Dus we keren redelijk snel terug. Dan door naar het kamp waar opnieuw
thee op ons wacht. Het kamp is een verzameling tenten in een halve cirkel
opgesteld, met daarbij een eettent en een ten t om in te hangen, zitten,
waterpijp te roken en natuurlijk thee te drinken. Voor ons wordt speciaal
suikervrije thee gezet.
We praten wat met andere gasten. Er is een Australische
dame die in haar eentje door Israël en Jordanië reist. Ze heeft een vriend in
Noordwijk wonen. Nou ja, vriend… het is haar grote liefde vertelt ze. En dan
deelt ze haar bijzondere geschiedenis. Hoe ze hem in Thailand was tegengekomen,
hoe ze daar al het gevoel hadden soulmates te zijn maar het niet naar elkaar
uitspraken. Uiteindelijk was hij terug
gegaan en was zij aan een andere Nederlander vast blijven zitten. Daar was ze
zwanger van geworden. Ze was terug gegaan naar Australië omdat die Nederlander
in eerste instantie niets van de zwangerschap wilde weten, en zij in Australië
wilde bevallen. Eenmaal bevallen van
haar dochter had ze weer contact gezocht met de vader. Die wilde toch zijn
dochter wel zien en erkennen, dus trok ze naar Zutphen, waar ze uiteindelijk
een aantal jaren woonde. De relatie liep stuk en ze verhuisde met haar dochter
terug naar Australië. In haar kleine
dorpje vlakbij Brisbane kwam ze een andere Nederlander tegen, die bij haar
thuis kwam eten. Op de laatste avond dat hij in Australië was zag hij de foto
van haar grote liefde op de ijskast hangen. Hij kende de man en zei dat hij
haar in contact zou brengen. Maar de grote liefde was al getrouwd, dus het kon
niet. Hij wilde geen contact. Uiteindelijk na een aantal jaren liep de relatie
van haar grote liefde stuk, zocht hij contact met haar. Ontmoeten ze elkaar en
bleken hun gevoelens voor elkaar nog net zo sterk als ooit in het begin toen ze
niet uitgesproken waren maar wel gevoeld. En nu woonde ze dus in Noordwijk bij
haar liefde. Maar omdat hij moest werken, en zij heel veel vrije tijd had, ging
ze in haar eentje af en toe op reis. Wat een lovestory, bij een vuurtje in een
bedoeïenentent.
Voor het avondeten klimmen we ook hier naar de rotsen naast
het kamp om de zonsondergang te bewonderen. Het licht in de woestijn als de zon
ondergaat is onbeschrijfelijk mooi. Het zand verkleurt in allerlei schakeringen
van zacht roze naar geel en alles wat er tussen in zit. Met af en toe zwarte en
grijze stukken rots er tussen. Een palet voor impressionisten
Na het avondeten, kip uit de grond, volgt er muziek bij het
kampvuur en wacht onze tent op ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten