Vakantieberichten (1)

Normaal blog ik over mijn werk, heel af en toe over een boek... en nu ga ik jullie vermoeien, of verblijden met een paar berichten over onze laatste vakantie.

Vakantieverslag Namibië en Botswana augustus 2016

Reisgezelschap: Jacqueline en Guido, Joep en Erna

We reizen opnieuw door Afrika. Vorig jaar zijn Joep en ik door Zuid-Afrika getrokken. Tijdens de vakantie toen hadden we het gevoel dat we terug moesten. De natuur, de mensen, de dieren, het landschap overweldigde ons.Afrika heeft ons hart gestolen. We moesten terug.  Dat doen we dan dus ook dit jaar. Ander land en uitgebreider gezelschap. Dit keer gaan we met onze vrienden Guido en Jacqueline. Met twee kleine 4x4 Campers die we huren in Windhoek. Geen Zuid-Afrika dit keer, maar Namibië en Botswana.

De reis hebben we grotendeels zelf geregeld vanuit Nederland. Alleen de campers, de tickets en het hotel in Windhoek hebben we via een reisorganisatie gedaan. De campings allemaal vanuit Nederland en via internet geboekt.  In oktober al begonnen, en toch niet alles kunnen boeken wat ik wilde. Met name in de grote parken zoals Chobe en Etosha zijn de campings vroeg vol geboekt, soms al een jaar te voren zoals ons bleek.

De dag na onze aankomst in Windhoek, waar we een nacht in een hotel slapen om van de vliegreis bij te komen halen we onze campers op.

Nederduitse Kerk in Windhoek, peperkoekkerkje 

Alles in de camper installeren, boodschappen doen en tanken (waarom ze de tank maar half vol doen is mij niet duidelijk ) en dan snel door naar Sossusvlei. Dat is op papier zo'n 300 km rijden, best te doen zou je denken in vijf/zes uur rijden. Maar ja, vanaf Rehoboth gaan we de gravelroads op, ook wel bekend als wasbordwegen. De gemiddelde snelheid daalt, je kunt vaak niet harder dan 60-80 km per uur. En dat is dan op de goede stukken ;-) Al je botten worden volstrekt door elkaar gerammeld, als je iets wilt zeggen tegen elkaar gaat dat met een bibberende stem ;-)

Het landschap is fascinerend, droog en uitgestrekt. We moeten een pas over, Semhoogte. De auto van Guido en Jacq wil niet lekker trekken. Bij vertrek moest het brandstoffilter nog vervangen worden, dat lijkt hun auto nu parten te spelen bij krachtsinspanningen. Maar het lukt uiteindelijk wel en we doorsteken zo waar zelfs een rivierbedding met water. We zien ons eerste wild in de buurt van Sossusvlei, zebra's, springbokken, struisvogels en oryxen. Oryxen, of spiesbokken, hebben we vorig jaar in Zuid-Afrika ook gezien. Alleen niet zoveel, en niet van dichtbij. Ze staan in het wapen van Namibië, het zijn bijzondere dieren. Ze kunnen lang zonder water, ze kunnen hun lichaamstemperatuur tot wel 45 graden laten oplopen, en voordat het bloed dan naar hun hersenen gaat koelen ze het toch weer af, ze kunnen lange afstanden op een constant tempo draven. Dat zien we ze overigens niet doen, over het algemeen sjokken ze meer in traag tempo voort. 'En',  zegt een van onze gidsen later in onze reis, 'ze smaken ook nog eens erg goed.' Wij zijn blij dat we deze prachtige dieren nu van dichterbij zien. Sterk en elegant tegelijkertijd.

Oryx in Sossusvlei

Het begint al te schemeren als we uiteindelijk de campsite bereiken. Inchecken voor de campsite kan wel, voor het park zelf moeten we de dag er op maar terugkomen.

De volgende dag heel vroeg op, (kwart over vijf) we willen de zonsopgang beschouwen vanaf een zandduin. We hebben ons enigszins vergist in de aanwijzingen, we zijn zeker een half uur of drie kwartier later dan de echte vroege vogels op pad. Op weg naar Deadvlei en duin 45. Achter ons komt langzamerhand de zon op. We stoppen uiteindelijk te laat om de opkomst vast te leggen op de foto. We zien het vanuit de achteruitkijkspiegel in de auto, achter ons voltrekt zich dat waarvoor heel veel mensen naar Sossusvlei trekken.  Een zonsopgang boven de rode duinen.....

We rijden door naar het eind van het asfalt en nemen daar de 'bus'. Naar het beginpunt van Deadvlei. Daar beklimmen we een zandduin. Prachtig hoe het zand zich in golfen op de vlakte uit laat spreiden door de wind. En schitterend hoe schérp een duinrand zich vormt door de wind. Met de opkomende zon is de ene kant vol in het licht, de andere kant is in de schaduw en lijkt een andere kleur te hebben. Het is ploeteren naar boven en halverwege besluiten we af te dalen naar beneden en de terugtocht te aanvaarden. We zijn nog niet helemaal fit na de vliegreis en het vroege opstaan van deze ochtend. Het moet tenslotte wel vakantie blijven ;-)