In februari ontving ik een bericht via LinkedIn van een Turkse bibliothecaris. Of ik wilde spreken op
het 50ste bibliotheekcongres in Ankara begin april. Of ik iets over de toekomst
van bibliotheken wilde vertellen en iets over de bibliotheken van de toekomst. Ik was verrast en voelde me ook vereerd. Dat overkomt je toch niet dagelijks
dat je gevraagd wordt om in het buitenland te spreken. Ik heb het wel eens
eerder gedaan, daar niet van. Maar dat was vanuit de EBLIDA, omdat onze
vergadering samenviel met een congres in dat land. Dat is toch anders dan
rechtstreeks benaderd te worden.
Ik checkte mijn
agenda, ja ik kon, en ik antwoordde dat ik graag kwam en me vereerd voelde. En ik stelde nog wat praktische vragen over de vliegreis, visum, hotel etc.
Daarna..........stilte..........
Geen antwoord op mijn
bericht op LinkedIn. Zou het niet meer hoeven, hadden ze een andere spreker
gevonden? Inmiddels was het maart en nam de druk op de eerste dagen van april
qua agenda toe. Nog maar eens een mail gestuurd via LinkedIn. Weer geen
bericht.
Toen na een week,
vanuit Turkije een bericht. Of ik nou kwam of niet, ze hadden nog steeds niets
gehoord. Vreemd. Dus weer geantwoord dat ik graag kwam. Daarna weer
stilte........
Na nog een paar
dagen kreeg ik ineens een rechtstreekse mail van mijn Turkse collega. Niet via
zijn werkadres, niet via LinkedIn maar via gmail. En mijn antwoorden kwamen
toen ineens aan.
Ik heb toen
voorgesteld elkaar maar even te bellen, en dat gebeurde. Kortgesloten wat de
bedoeling was, dat het hotel geregeld zou worden, dat ik zelf mijn ticket moest
boeken (of ik dat dan wel via Turkish Airlines wilde doen, goed voor de Turkse
economie ;-), ik zou op het vliegveld opgehaald worden als ik mijn
vluchtgegevens doorgaf, en een link naar een website om mijn visum te regelen.
Fijn, even een stem te horen zodat je van gedachten kunt wisselen, en gelijk
het telefoonnummer opgeslagen in mijn mobiel.
Afgelopen dinsdag, ja
1 april, reisde ik af naar Ankara. Met een overstap in Istanbul zou ik rond een
uur of half elf 's avonds aankomen in Ankara. Presentatie mee op een USB stick, en op
het laatste moment ook nog even het adres van het hotel op een briefje
geschreven. Je weet tenslotte maar nooit. De reis verliep voorspoedig. Ach ja,
het gebruikelijke gedoe met de veiligheidscontrole waarbij ik me altijd in moet
prenten dat het voor ons aller veiligheid is. En dan op het vliegveld in
Ankara.....drie keer de aankomsthal doorgelopen. Heel veel mannetjes met een
bordje voor zich, maar niemand met een bordje met mijn naam. Geen mannetje met
een bordje 'kutuphane', niets. Buiten bij de taxi's ook genoeg mannetjes met
een bordje, maar mijn naam staat er niet bij. Ik bel het telefoonnummer van mij
contactpersoon en krijg het geluid van een piepende fax aan de andere kant. Hm,
zou ik in een dure 1 april grap beland zijn? Zo blij dat ik wel het adres
van het hotel heb opgeschreven. Ik pak een taxi.
In het hotel wordt mij
gelijk gemeld dat ik verwacht word. Er is een kamer op mijn naam geboekt.
Gelukkig! Ik vraag waar de volgende dag het congres plaats zal vinden. De
jongeman van het hotel weet het niet. Ik vraag of er iemand van de organisatie
is, hij zegt van niet. Ik vraag of hij weet hoe laat ik morgen ergens moet
zijn.... Ja gelukkig gaat er een lampje branden. Er zal morgen een busje klaar
staan om 9.00 uur die me naar de congreslocatie zal brengen. Enigszins
gerustgesteld zoek ik mij kamer op en ga naar bed.
De volgende ochtend
aan het ontbijt hoor ik ineens 'Ha Erna'. Ingrid Bon, collega uit Gelderland
blijkt ook uitgenodigd te zijn, als lid van IFLA. Er blijken toch nog wat
meer Europeanen uitgenodigd te zijn.
Het congres die ochtend
gaat verder prima. Professioneel met simultaan tolken. Alle deelnemers
aan het congres krijgen een headset zodat wat er op het podium gezegd wordt ook gelijk
wordt vertaald. Mijn presentatie over onze visie op bibliotheekwerk en praktijkvoorbeelden
van Kennemerwaard worden met interesse gevolgd. En naderhand volgen een aantal
positief kritische vragen. Over hoe wij omgaan met collecties voor
immigranten, of laaggeletterde immigranten het grootste probleem is in
Nederland, of we speciale opleidingen hebben voor jeugdbibliothecarissen voor
bijvoorbeeld ons project 100 talenten.
Tussen de middag werd er een leesevenement georganiseerd. Overal in de stad werd in het openbaar gelezen. Ingrid Bon en ik werden meegevraagd, dus daar zaten we even later. In een park, in de zon, met allemaal lezende mensen om ons heen. Ingrid met haar IPad, ik met mijn taalgidsje "Hoe en wat in het Turks" ;-)
Tussen de middag werd er een leesevenement georganiseerd. Overal in de stad werd in het openbaar gelezen. Ingrid Bon en ik werden meegevraagd, dus daar zaten we even later. In een park, in de zon, met allemaal lezende mensen om ons heen. Ingrid met haar IPad, ik met mijn taalgidsje "Hoe en wat in het Turks" ;-)
Naderhand krijg ik de nodige complimenten van een aantal Turkse collega's, en als kers op de taart natuurlijk de gegraveerde glazen plaquette namens de Turkse minister van cultuur en toerisme. Kom daar maar eens om in Nederland ;-)
In de korte gesprekken
die ik daarna met de Turkse collega's heb valt me op dat zij minstens zo
bevlogen zijn als veel van ons in Nederland. Dat ze op sommige punten een grote
stap voorwaarts willen maken door gelijk over te gaan op digitaal lezen. Dit
terwijl de beschikbaarheid van gedrukte boeken lang niet overal geregeld is. Hier is toch nog vaak schaarste op het gebied van de mogelijkheid om te
kunnen lezen, omdat de collecties van boeken in bibliotheken vaak klein zijn en mensen thuis lang niet altijd boeken hebben. Turkije heeft procentueel veel meer laaggeletterden dan
Nederland. En het land kent niet een volledige toegang tot informatie, geen
volledige persvrijheid, afgelopen weken had de overheid toegang tot Twitter en
YouTube geblokkeerd. Er werd overigens wel gegrinnikt toen ik in mijn presentatie
iets zei over Twitter. Er werd driftig op instagram gedeeld met de wereld
over wat er op het congres gebeurde. Het is een land waarvan een
gedeelte Koerdistan is, en waar af en toe geweld oplaait. Daar voert de Turkse
overheid een beleid van Turkificering, of op zijn minst wordt het Koerden niet gemakkelijk gemaakt hun eigen taal en cultuur te beleven en te spreken. Dat roept geweld op in die regio. Over die situatie
spraken Ingrid Bon en ik met een Turkse collega, een heel erg moeilijke
situatie. Hoe blijf je dan trouw aan de principes van de doelstellingen van de
bibliotheek?
Wij in Nederland
vergeten wel eens te gemakkelijk welke verworvenheden we hebben. Relatieve
rijkdom, waardoor ook veel politici denken dat alles er voor iedereen is, al
dan niet via internet. Vrije toegang tot informatie, cultuur en educatie. En
dat laatste, de educatie is meer en meer de rol van de bibliotheek aan het worden. Mensen,
burgers ondersteunen en uitdagen om zichzelf te ontwikkelen en het beste uit
zichzelf te halen om daarmee bij te kunnen dragen aan de maatschappij. Een
bezoek aan een land waarin dat een stuk minder makkelijk is zet je met beide
benen op de grond. Onze democratische verworvenheden mogen we niet zomaar
verkwanselen. Dat zouden (lokale) politici zich ook moeten realiseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten