We verlaten het redelijk groene Maun en trekken de Kalahari
in. Op weg naar Ghanzi. De tocht gaat voorspoedig. Halverwege willen we in een
plaatsje wat eten kopen, maar de supermarkt die we zien biedt niet veel anders
dan blikvoer. Niets vers. Dan maar door en kijken of we iets in Ghanzi kunnen
vinden. Dat lukt. In Ghanzi besluiten we omdat we vroeg zijn eerst te lunchen,
alvorens boodschappen te doen en de camping op te zoeken. In de supermarkt
verbazen we ons over de meer dan gezinsverpakkingen aan meel,
bonen en vooral veel suiker die je hier kunt kopen.
We willen nog even tanken voordat we doorrijden naar de
camping die naar ons idee net buiten het dorp moet liggen. Ik zie kinderen staan bij het tankstation. Ze
hebben andere gezichtstrekken dan de meeste kinderen die ik heb gezien. Zouden
dit nu San kinderen (bosjesmannen) zijn? Ze zijn wat lichter van kleur, licht
Aziatische trekken. Terwijl wij onze camper alvast aan de kant rijden om te
wachten op Jacqueline en Guido worden we aangesproken door een blanke man.
Waarschijnlijk de eigenaar of manager van het tankstation. Je moet die kinderen
geen geld geven hoor, meldt hij ons. Ze horen op school te zitten, maar ze
deugen nergens voor. Als ze geld krijgen, geven ze het aan de ouderen. En die
gaan er lijm voor kopen, ze zijn allemaal verslaafd. We vragen of het San kinderen
zijn. Dat is het geval. De overheid heeft een programma om alle San naar school
te sturen, maar ze willen maar niet deugen weet de man ons te melden. We hebben
daar wel wat andere ideeën bij, we denken dat het wel wat genuanceerder zal
liggen. We verzekeren de man dat we
sowieso geen geld geven, meestal geven we iets te eten. Maar dat zullen ze
volgens de man alleen maar weggooien.
Het is duidelijk, de man heeft niets op met de San.
We rijden door,
Ghanzi uit. En vlak er buiten zit inderdaad onze camping Thadaku. We melden ons
bij de balie en kunnen een plekje zoeken. Het is een camping met eigen
restaurant en bar. Met net als al eerder uitzicht op een waterpoel waar af en
toe wat dieren voorbij komen lopen. Leuk! We pakken een biertje, checken onze mail
en genieten van het uitzicht. Voor als
het donker wordt vragen we wat hout om te stoken in onze ‘braai’. We denken dat
ze het bij de bar zijn vergeten maar ineens zien we iemand uit het duister
opdoemen met een grote kruiwagen. Pardoes wordt een behoorlijke lading hout bij
ons neergestort. Nou daar kunnen de mannen zich fijn mee vermaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten