De laatste dagen Namibië en Botswana

We verlaten Botswana en reizen terug naar Namibië. De reis verloopt voorspoedig. Natuurlijk de gebruikelijke schermutselingen aan de grens. Wisselen van onze laatste Pula’s, waar ze aan de grens zoals gebruikelijk een heel voordelig koers voor zichzelf berekenen. De formulieren om met de camper het land uit en daarna weer uit te kunnen. We hebben een camping vlak over de grens geboekt, omdat we niet zeker weten dat de grensovergang soepel zal verlopen. Dat valt uiteindelijk allemaal wel mee, en we zijn dan ook zeer op tijd bij de camping. We kunnen gewoon een plek zoeken zegt de man bij de ingang. We hebben gelezen dat er op het terrein ook nog een flink stuk natuurterrein is, waar een 4x4 track te rijden valt. We gaan de route ophalen bij de receptie. Het is een eenrichtingsroute, en het lijkt af en toe meer een trial route ;-) We hebben de hele vakantie gelukkig nog geen ‘roll-over’ gehad, maar nu zitten er best wat pittige stukken tussen. Langzaam over allerlei rotsen, met een stevige helling er in. Ik ben blij dat Joep rijdt ;-) Op het terrein zijn rotstekeningen van San te bewonderen. Halverwege de route schieten er ineens een paar impala’s in volle vaart dwars over. Duidelijk opgeschrikt van iets… prachtig gezicht. We spotten verder niet heel veel extra wild… maar toch nog weer waterbokken en een paar giraffen.  Er staat tegen het eind een grote uitkijktoren, waarvan af we de zon zien zakken. We rijden terug naar de camping en maken onze laatste voorraad  op voor een avondmaatlijd. En zoals altijd is het ook echt donker als de zon ondergaat. Vlakbij is een waterpoel die verlicht wordt, en we kunnen op afstand genieten van onder andere hartebeesten, kudu’s en impala’s die hun dorst komen lessen. Het blijft fascinerend.

Van Kalahari Bushbreaks naar Windhoek

We beginnen de ochtend met het schoonmaken van de binnen- en buitenkant van de camper. Alles opruimen en zoveel mogelijk al inpakken. Dat is nog best een klus. Alles zit na bijna vier weken door het Afrikaanse land te crossen tot in de kieren onder het stof komen te zitten. Een beetje water en sop doet wonderen om het er toch wat frisser uit te laten zien. We rijden over de Kalahari highway richting Windhoek, waar we dan op tijd afslaan voor Bobocampers. Heilet verwacht ons al. De camper wordt gecheckt op ontbrekende of kapotte onderdelen, serviesgoed, lakens etc. We vertellen dat er een tafel ontbreekt, dat er nieuwe stoelen zijn, dat er een ketel ontbreekt en een paar handdoeken. Wij hebben ook nog wel iets te reclameren. Door de pech met de camper hebben we vier dagen van ons programma niet kunnen uitvoeren. Dus volgens de voorwaarden hebben we dan recht op compensatie. Dat blijkt nog wel een discussie te worden. 

Wat wij redelijk vinden en wat Bobo redelijk vindt….. dat zit wel verschil tussen. Wij vinden we dat we na aftrek van de eerste 48 uur recht hebben op betaling van de extra geboekte campsites en de betaling van de campsites die we van te voren hebben betaald. We hebben zelf niet nagedacht over de camperverhuur, maar daar komt Heilet dan weer mee. Ze gaat in eerste instantie mee met onze redenering, maar zegt wel dat ze toestemming van het hoofdkantoor in Johannesburg nodig heeft. Daar wordt duidelijk tegengesputterd. We krijgen de leidinggevende van Heilet niet rechtstreeks aan de lijn,  maar we krijgen een slikken of stikken deal voorgelegd. We kunnen kiezen, of de camperhuur en extra campingkosten  vergoed, of de campingkosten die we vooraf al betaald hadden. Maar niet allebei, en alleen de kosten van Guido en Jacqueline. Want tja, onze camper deed het toch… en waarom waren wij dan niet doorgereden? Die redenering snap ik wel, maar vind ik niet erg sociaal bedacht. Ze hebben ons tenslotte wel gevraagd om Guido en Jacq een flink stuk verder te slepen, wel 70 km. Als je dan vindt dat we door hadden kunnen rijden (leve de vriendschap zullen we maar zeggen ;-) dan moet je niet vragen om hulp te verlenen. En samen uit, samen thuis. Maar goed,  het is dus een halve compensatie waar we voor moeten kiezen, en we kiezen dan Hollands als we zijn voor het hoogste bedrag. We spreken ons ongenoegen uit naar Heilet, die wel met ons sympathiseert, maar met haar handen gebonden is. Ze heeft maar een mandaat tot een bepaald bedrag. Uiteindelijk nemen we ons verlies maar, we willen onze fijne vakantie ook niet verpesten door hier al te moeilijk over te doen. We worden naar Windhoek gereden en eten ’s avonds in het restaurant dat bij hotel hoort.

Windhoek

De laatste dag brengen we door met het lopen naar de binnenstad. Wat souvenirs scoren, hapje lunchen en dan weer lopend terug naar het hotel. We willen over de heuvel die in de stad ligt lopen, maar worden tegen gehouden door een beveiligingsbeambte van de hortus. We kunnen niet doorlopen meldt ze ons. Joep probeert er achter te komen waarom niet… daar kijkt ze heel ongemakkelijk bij …. Daarom niet. We besluiten toch maar terug te lopen en via de grote weg te lopen. Waarschijnlijk toch niet helemaal veilig in dat gebied. We worden op tijd terug gebracht naar het vliegveld. Bij de balie staat een Amerikaanse meneer met twee hele grote flightcases. Hij wil dat deze eerste klas mee geboekt worden tot aan zijn vlucht naar Dallas. Het meisje doet haar uiterste best om aan hem uit te leggen dat ze maar tot aan London dat kan garanderen, en dat zijn eerste klas van London naar Dallas nog niet bevestigd staat in het systeem. De man is zeer geirriteerd. Wij beschouwen het allemaal met verbazing. De flightcases bevatten geweren. De meneer heeft duidelijk gejaagd en wil zijn geweren mee nemen in de eerste klas. Ik zou zeggen… in het ruim er mee! Gelukkig zit hij op een andere vlucht dan wij.

We vliegen zonder problemen via Frankfurt terug naar Amsterdam. En dan zit het er op. Een laatste omhelzing van Guido en Jacqueline….  Farewell Namibië en Botswana…. We hebben genoten.