Gisteravond het boek "Tot ziens, meneer Friant" van Philippe Claudel uitgelezen. Een dun boekje, nog geen 100 pagina's dik. Een boekje waarin Claudel herinneringen ophaalt aan zijn grootmoeder, aan de hand van schilderijen van Friant. Prachtige zinnen vol beeldspraak. "Ik denk dat ik wat ga uitwaaien. Buiten staat een wind die alle muizenissen weg kan jagen. De jonge scheuten op de oude kastanjes schieten op als de baard van een tiener."
Hij vlecht zijn herinneringen aan zijn grootmoeder en over hoe hij denkt dat haar jonge jaren moeten zijn geweest in één met bespiegelingen over de schilder Friant. Over zijn schilderkunst, over zijn successen, over zijn te vroege succes waardoor hij niet meer met dezelfde passie kan schilderen, verpest door het gemak van het geld. En aan het eind van het boek vlecht hij de verhalen in elkaar, op een knappe manier die ik niet zag aankomen.
Een kleinood, niet voor iedereen even genietbaar denk ik. Maar voor wie van mooie zinnen houdt, van kleine trage verhalen is dit boek zeker een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten