Inleidende beschietingen

Vandaag zat ik met Jan Kaldenbach om tafel om te praten welke innovaties, welke vernieuwingen we in ieder geval door willen laten gaan, als we kijken naar de bezuinigingen die ons te wacHten staan. Hanneke en Frank zaten in de kamer naast ons gedachten te ontwikkelen over welke investeringen er in ieder geval door moeten gaan, en wat er in ieder geval over eind moet blijven in de vestigingen die over blijven.

Afgelopen zaterdag stond er in het Noord Hollands Dagblad een bericht dat de gemeente Alkmaar van plan is onze vestiging in Oudorp te willen sluiten, en ook geen servicepunten meer zoals Overdie en het nog op te starten Daalmeer. Daar waren een aantal medewerkers stevig van ontdaan. Ik heb het inleidende beschietingen genoemd, er zijn nog geen besluiten genomen, dit moet nog door de gemeenteraad.

En tegelijkertijd moeten wij intern goed weten welke kant wij op willen. Tijd om scherpe keuzes te maken. Keuzes voor de toekomst. Lastige keuzes, want ons huidige publiek is misschien niet het publiek dat we over 5 of 10 jaar zullen hebben. Hoe maken we zodanige keuzes dat we kunnen vernieuwen en niet het kind met het badwater weggooien.

Morgen verder, misschien moet ik met Jan samen andersom gaan redeneren, wat is de 'soll' waar we naar toe willen, wat is de 'ist' en waar zit dan het verschil en hoe lossen we dat op? Want we redeneren vaak teveel vanuit wat we hebben, loslaten is lastig als je niet precies weet waar je naar toe wilt....

Mediawijsheid

Hoe mediawijs ben ik?
Ja, dat is een goede vraag. Ik denk dat ik redelijk op de hoogte ben van de 'oude' 23 dingen. Ik gebruik een aantal zaken, daar heb ik in een eerder blog al over verteld. Als ik naar een aantal nieuwe termen kijk van de verdiepdingen dan komt de gedachte "EEEEHhhh???!!!" bij mij op.

De wereld, de mediawereld, verandert razendsnel, en het kost me echt moeite om alles bij te fietsen. Toch denk ik nog steeds dat ik redelijk bij ben. Ik lees met graagte de blog van Edwin Mijnsbergen, en ik volg sinds kort ook de tweets van Frankwatching. En ik volg de rubrieken in m.n. de Volkskrant over ontwikkelingen op het weg. Daarmee hoop ik weliswaar niet als early adapter, maar op z'n minst als goede volger na de eerste pioniers mee te kunnen praten over wat belangrijke ontwikkelingen zijn.

Mediawijs in Alkmaar
Toen vorige week de knokpartij tussen leerlingen van twee verschillende scholen in Alkmaar plaatsvond, stonden er berichten in de krant dat er toe opgeroepen was via sms, Hyves en Twitter. Reactie van sommige scholen was om Twitter of Hyves te verbieden. Dat helpt volgens mij niet. En treffend vond ik dat een voorlichtingsavond op één van de scholen was afgelast ivm te weinig belangstelling. Op een van die scholen ga ik binnenkort praten over Biebsearch, mediawijsheid lijkt me een goed en actueel onderwerp om aan te snijden.

Activiteit in de week van mediawijsheid (of eerder)
Wij werken als bibliotheek al een tijdje samen met het Noord Hollands Dagblad. Meestal rondom lezingen, of zoals afgelopen week rondom de gedichtendag met een wedstrijd. Ik sprak bij de prijsuitreiking van de wedstrijd één van de redacteuren. Of ik nog niet iets wist, een thema om rondom samen te werken. Ik heb hem het voorstel gedaan om een groep van lezers te laten oefenen met 23 dingen, lezers die geen idee hebben wat er allemaal op het web gebeurt en kan. Dat ze er over kunnen bloggen op hun site en op onze site, dat we er een aantal workshops aan kunnen hangen, met uitleg aan hun lezers en aan onze klanten. De bibliotheek zal een aantal coaches leveren, zodat de lezers ook terecht kunnen met hun vragen bij een expert. Dat er ook korte artikelen aan gewijd kunnen worden in de fysieke krant. Hij ging er over nadenken. Ik hoop dat hij er wat in ziet, en anders gaan we het 'gewoon' zelf doen.

Digitale strategie

Gisteren hadden we opnieuw een dag met Albert Boswijk, onder de vlag van ProBiblio werken we in Kennemerwaard aan een digitale strategie. De eerste dag, eind vorig jaar, was ons niet mee gevallen. Moeizaam, zoekend naar een weg. Alsof je door een diep en donker woud gaat, tussen de bomen schijnt wel af en toe licht, maar zijn het dwaallichten die je steeds dieper het moeras in trekken of zijn het gidslichten die je door de duisternis begeleiden op weg naar de graal.

AU
Gisteren was het opnieuw moeizaam. We kunnen als medewerkers van de bibliotheek heel goed zien wat er schort aan de dienstverlening van een ander (ziekenhuis, restaurant etc.) maar de balk in ons eigen oog..... Vervolgens kreeg ik van Albert een paar keer de boodschap mee dat onze missie te uitgebreid is, we willen te veel! Het is een missie voor de politiek zei hij, daar kunnen jouw medewerkers niks mee. Het richt onvoldoende. Met andere woorden, mevrouw de directeur doe je huiswerk over. (dat zei hij niet hoor, maar die boodschap was duidelijk). Dat was een harde realitycheck. Hoewel ik het idee heb dat door het schrijven van ons meerjarenbeleidsplan onze medewerkers een beter idee hebben waar we naar toe willen, kan het dus nog veel duidelijker. Ik denk ook wel dat Albert gelijk heeft. Het zit nog te veel op abstract niveau, we moeten voor onze medewerkers en voor onze klanten een korter, bondiger verhaal maken. Daarin maken we duidelijk wat we van onze medewerkers verwachten, en wat onze klanten van ons kunnen verwachten.

Digitale strategie, vertaling van de missie
We zullen binnenkort met een kleiner comité doorpraten over hoe we onze digitale strategie gaan omschrijven. We zijn er gisteren niet meer aan toe gekomen. We moeten echt nog beter gaan opschrijven, expliciet maken wat wij willen dat de klant voelt als hij de bibliotheek digitaal bezoekt. Wat mag hij van ons verwachten. En dat moeten we dan ook vertalen naar wat wij van onze medewerkers verwachten, welke competenties hebben ze nodig.

Eyeopener vond ik dat Albert ons meldde dat we steeds bezig zijn om de interne processen op orde te krijgen. Daar kun je tot aan je dood mee bezig zijn zei hij, en zo telkens in het zelfde cirkeltje verder gaan. Wat je moet doen is eerst bij je klant starten. Dat hebben we in aanloop voor ons meerjarenbeleidsplan wel gedaan, maar het moet nog grondiger. Zoals we in het MT als eens hebben gezegd, we moeten klantgedreven worden, de klant staat voorop. We zeggen het zo vaak, we zijn er schoorvoetend ook mee bezig, nu moeten we het ook gaan doen, meer dan ooit. Wow, dat wordt een hele klus, daar ben ik van overtuigd. En ik ben er ook van overtuigd dat we hiermee de noodzakelijke verandering die we al hebben ingezet verder kunnen doortrekken.

23 dingen in terugblik

We gaan met een hele groep ons verdiepen in nieuwe 'dingen', want de digitale wereld en de sociale media staan niet stil. Maar vooraf mag ik eerst nog in contemplatie over wat ik heb opgestoken van de 23 dingen, wat ik nog gebruik, wat niet. En wat ik vind van de ontwikkelingen binnen onze eigen bibliotheek.

Eerst maar iets zeggen over wat ik er van heb opgestoken. Ik heb me redelijk fanatiek op het bloggen gestort. En ook twitteren doe ik met enige regelmaat, al beperkt zich dat vaak tot een tweet van een blogbericht, of van een korte mededeling over een voorstelling die ik heb of ga zien. Of in de trein, want dan heb ik tijd. Bloggen vind ik leuk om te doen omdat het me ook helpt om mijn gedachten te scherpen. Bovendien ben ik na onze workshop over een digitale strategie begonnen ook te bloggen over de boeken die ik heb gelezen, en misschien ga ik dat ook nog wel doen over de cd's die ik beluister en films die ik bekijk.

Wat niet in de cursus zat, maar wel ik af en toe gebruik van maak is Skype. Bellen via internet. Erg handig, en het scheelt erg in de kosten. Met name voor mijn contacten in Europa echt een uitkomst.

Muziek luisteren via Spotify of Last.fm doe ik bijna niet. Ik zet of een muziekje op (cd'tje) of de radio via internet. Wel heb ik op mijn nieuwe IPad muziek gezet, met enige moeite overigens omdat Microsoft en Apple niet echt lekker met elkaar praten.

Picasa vind ik makkelijk als ik foto's wil delen met familie of kennissen. IGoogle is mijn vaste startpagina, en daar staat het blog van Edwin Mijnsbergen en dat van Jan Klerk op een prominente plek. Facebook en LinkedIn gebruik ik wel af en toe om mensen te bereiken van wie ik geen mailadres heb, of om een kort berichtje achter te laten. Hyves is inactief.

Ik merk dat ik vooral de dingen gebruik die aansluiten bij mijn behoeften. Het is leuk om nieuwe dingen te bekijken, er aan te snuffelen. En dan te bekijken of het me past of niet. En bij het laatste valt iets ook af. Het ontbreekt me aan de tijd om erg diep dingen te exploreren, maar dat past misschien ook wel bij mijn karakter ;-) Het moet wel een beetje snel werken. Ik begrijp overigens nu steeds beter dat er minder wordt gelezen in een 'ouderwets' boek, er is gewoon zoveel anders te beleven.

Wat er in Kennemerwaard gebeurt met alle opgedane kennis van 23 dingen, het kan nog veel beter. En dat zal ook zeker gebeuren. Ik denk dat we nu met de nieuwe groep een grotere kritische massa creeeren die met elkaar aan de slag kunnen. In de workshop digitale strategie hebben we een aantal stappen gemaakt. We kunnen nog veel leren van andere bedrijven als het gaat om sociale media.

Voor de rest denk ik dat we echt meer kunnen doen aan het bevorderen van mediawijsheid, maar dan moeten we met z'n allen daar ook de boer mee op durven. Inmiddels zijn er rondom Biebsearch wat bewegingen, dus richting scholen kunnen we ons daarmee profileren. Maar het zal ook gewoon aan de balie moeten, mensen die in de bieb komen, een spreekuur waarop mensen met hun vragen kunnen komen. Kennis van klik en tik bij al onze medewerkers zodat ze mensen die zelf aan de slag willen verder kunnen helpen. Ach er ligt een wereld van kansen, we moeten er de keuze voor durven maken, en onze aandacht minder richten op de uitlening. Of in ieder geval op een andere manier de uitlening regelen en bemensen.

Bezuinigen, opnieuw, of kosten en Baten?

Vandaag was ik op bezoek bij een van onze drie gemeenten. En daar kreeg ik de mededeling dat er waarschijnlijk 10% op ons budget gekort gaat worden. Of ik een aantal scenario's aan kan dragen hoe hier mee om te gaan. Ook wilden ze graag een aantal innovatieve ideeën aangedragen zien waarbij het niet om een uitleenfunctie moest gaan. Ze dachten meer aan iets community-achtigs, iets met leesbevordering....

Daar kon ik ter plekkke gelukkig wel iets op melden, al schud ik ze ook niet zo maar uit mijn mouw. Wel met dank aan de workshop van Mark Deckers, dat moet eerlijk gezegd!

Wat me na afloop van dat gesprek bij bleef was dat een van de ambtenaren zei dat veel van zijn collega's zeiden dat de bieb zo'n goedkope voorziening is. En ja, dat is tot op zekere hoogte ook zo. Al is een bedrag van ca. € 45,- voor juist de onderkant van de maatschappij helemaal niet weinig, maar juist een groot bedrag.

Wat ik vooral treffend vind is dat het in deze discussies zo vaak gaat om de kosten, het gaat niet om de opbrengsten. Ik weet dat er gelukkig nu een stevige discussie is ontstaan over wat de maatschappelijke opbrengsten zijn van het bibliotheekwerk. Daar zou zo'n discussie over moeten gaan. Dus ik ga heel snel op zoek naar dat onderzoek waar Frank Huijsmans mij al op wees. Ik wil uit de discussie van kosten, ik wil naar discussies over opbrengsten, maatschappelijke waarde! In onze beleidsvisie hebben we het al gezegd: het gaat niet om wat een bibliotheek kost, het gaat er om wat het de maatschappij kost als de bibliotheek er niet meer is. En als wij dat niet duidelijk kunnen maken zijn we geen knip voor onze neus waard.

De heelmeesters/Abraham Verghese

Ik neem als echte bibliothecaris natuurlijk altijd een paar boeken mee op vakantie. Op wintersport altijd voldoende voorraad om een eventuele blessure uit te kunnen zitten, of een week vol sneeuw. Ik had zelfs een aantal titels op mijn IPad gedownload, voor het geval dat... Het weer zat niet mee (het was goed), en weliswaar mijn knie licht verdraaid, maar niet zodanig geblesseerd dat er veel gerust moest worden. Kortom het aantal gelezen boeken op deze vakantie beperkte zich tot 2. De eerste was De heelmeesters van Abraham Vergehese.

Een lijvige roman over een eeneiige tweeling, die opgroeit in het Addis Abeba onder Haile Selassie. Marion en Shiva, zonen van een non, zuster Mary Joseph Praise en dokter Thomas Stone. Bij hun geboorte sterft hun moeder in het kraambed en hun vader die zichzelf schuldig voelt over de dood van zijn geliefde vertrekt met de noorderzon.

Marion en Shiva worden opgevoed binnen de muren van met missieziekenhuis door Hema, een Indiase vroedvrouw en gyneacologe en door Ghosh, een Indiase chirurg die de taken van Thomas Stone overneemt. Marion en Shiva groeien in hun kinderjaren redelijk zorgeloos op, spelen veel met Genet, dochter van een van de Ethiopische hulpen van het ziekenhuis.

De twee broers verschillen, maar kunnen niet zonder elkaar. Ze kennen elkaar erg goed. Als ze groter worden blijken de broers toch qua karakter zeer van elkaar te verschillen. Uiteindelijk draait het op een dramatische breuk tussen de twee broers uit door de liefde die Marion koestert voor Genet, een bijna hoofse liefde. Shiva kijkt daar heel anders naar en ontmaagt Genet, omdat zij het graag wil en zichzelf niet wil 'sparen' voor Marion. Marion kan het Shiva niet vergeven, omdat Genet voor hem niet meer betekent dan de zoveelste vrijpartij, hoeveel hij op broederlijke wijze dan misschien ook houdt van Genet.

Marion besluit na de dood van Ghosh, en door de oplopende politieke spanningen tussen Ethiopië en Eritrea naar de Verenigde Staten te vertrekken om zich daar verder te bekwamen als arts. Shiva blijft in Addis Abea in het missieziekenhuis als vrouwenarts.

Marion komt terecht in een ziekenhuis in een achterbuurt van New York, waar hij zijn opleiding tot chirurg zal volgen. Op een dag, als hij assisteert tijdens een operatie waarbij het slachtoffer van een ernstig ongeval wordt geopereerd komt hij zijn vader tegen. Er staat een team van chirurgen als aasgieren te wachten op het mislukken van de lastige operatie. Mocht de patiënt overlijden worden de organen weggehaald door een team medici uit Boston. Marion staat te assisteren terwijl zijn leermeester Deepak probeert het leven van de jongen op de operatietafel te redden. Ineens staat de leider van het Bostonse gezelschap naast hen en becommentarieert de operatie. Het lukt Deepak de jongen te redden, met ingewikkelde ingrepen. De bezoekende arts wordt door Deepak herkend als Thomas Stone, wereldbefaamd leverchirurg, de vader van Marion.
MarionzZoekt vervolgens contact met zijn vader. Hij wil weten of zijn vader een brief heeft die zijn moeder Mary Joseph ooit aan hem heeft geschreven. Thomas, een man die nooit heeft geleerd zijn emoties te tonen, weet niet goed met zijn zoon om te gaan. Hij vertelt hem wel zijn levensverhaal, waardoor Marion meer begrip voor hem krijgt al vergeeft hij hem niet.

Achter de schermen treedt Thomas op voor het ziekenhuis waar Marion en Deepak werken. Het stond op de nominatie om gesloten te worden omdat er onvoldoende geschoold personeel was. Door de invloed van Thomas Stone mag het ziekenhuis blijven en wordt er een uitwisselingsprogramma opgezet tussen het sjieke Bostonse en het achterbuurt ziekenhuis in New York.
Marion maakt zijn opleiding af.

Dan komt zijn verleden hem weer in halen. Genet staat voor zijn deur. Ziek en net vrij uit de gevangenis. Hij wil haar niet binnen laten, maar kan het toch niet laten. Ze vertelt hem haar relaas en biedt ook haar excuses aan voor het feit dat hij door haar Ethiopië moest verlaten. Marion verzorgt haar, terwijl ze met koorts veroorzaakt door tbc in bed ligt. Die nacht vrijen ze, en wordt Marion ontmaagd. Na drie dagen verdwijnt ze, zonder spoor na te laten.

Zes weken nadat Genet is vertrokken wordt Marion doodziek. Genet bleek ook hepatitis B te hebben, en ze heeft hem besmet. Marion is zo ernstig ziek dat Deepak vreest voor zijn leven. Thomas Stone stuurt een bericht naar Shiva en Hema dat ze over moeten komen. Uiteindelijk is het Shiva die met een daad van ultieme liefde het leven van zijn broer redt.

Het is vlot lezend boek, een fictief verhaal gebed in historische feiten over bv Ethiopië en geneeskunde. Tussen de regels door lees je kritiek op gezondheidszorg in Afrika, op de manier hoe genitale verminkingen van vrouwen desastreuze gevolgen heeft. Over hoe rijke ziekenhuizen in de V.S. organen weghalen uit de ghetto's, een macabere vorm van lijkenpikkerij.
Er zit in het boek een mooie verwevenheid van culturen, zoals de schrijver zelf waarschijnlijk ook in zich verenigt. Van India, Ethiopië en de V.S. En van katholicisme, hindoeïsme en atheïsme, geloof in geneeskunde en in het hogere verbonden zijn van mensen. Geen verhaal waarin alles zo maar goed komt, wel een verhaal waarin alles in een cirkel van leven rond draait en met elkaar verbonden is. Voor liefhebbers van verhalenvertellers zonder dat t zoetsappig is. Een John Irving in de leer ;-)

(omslag De bezige Bij)

Op de radio

Vandaag mocht ik samen met Frank Huysmans voor een kort interview naar BNR om te praten over de bezuinigingen op de bibliotheken. Ik had me van te voren voorgenomen om er een zo positief mogelijk verhaal van te maken. Niet roepen dat het niet kan, wel duidelijk maken dat het gevolgen zal hebben. Dat we graag met onze gemeenten samen willen kiezen over wat de rol en de taak van de bibliotheek is in hun gemeente.

Je verhaal vertellen
Dat het nog niet meevalt om je verhaal te vertellen in een interview werd me vandaag weer eens duidelijk. Op zich ben ik niet ontevreden, want ik geloof dat ik wel positief over kwam. Toch heb ik niet over de buhne kunnen brengen dat we er zijn ten behoeve van leer- en leesbevordering. Gelukkig kon Frank Huysmans dat wel melden, de bibliotheek als studieplek, een plek om elkaar te ontmoeten.

Bibliotheek als equalizer
De bibliotheek bereikt nog te weinig de laagopgeleiden, en daar heeft Frank natuurlijk gelijk in. Dat kan nog beter. En tegelijkertijd is de bibliotheek de 'equalizer', dus voor iedereen een poort tot ontwikkeling. Vooralsnog is in het werkgebied van Kennemerwaard iets meer dan de helft van onze bezoekers lager of middelbaar opgeleid.

Bereik cultuur versus sport
Ik zou wel eens willen weten hoe dat dan zit met de andere culturele instellingen, en met bijvoorbeeld een 'volkssport' zoals voetbal. Hoe zit het daar met het bereik, en hoeveel subsidie gaat daar in zitten. Tenslotte ben je als mens het gelukkigst met een gezonde geest in een gezond lichaam (ASICS ;-)

Workshop 37 manieren om te bezuinigen

Vandaag zaten met ons managementteam, aangevuld met onze p&o-er Maarten Laros, met Mark Deckers van de Blauwe Brug om tafel. Een workshop '37 manieren om te bezuinigen', in een snelkookpan in een dag bedenken hoe we de dreigende bezuinigingen het hoofd kunnen bieden.

Een heel erg slim programma waarin we aan de hand van onze beleidslijnen, die wij voor het gemak al in 2010 in een meerjarenbeleidsplan hebben opgeschreven, keuzes maakten. Een plan de campagne voor de lange termijn, en dan daaruit destilleren wat je op de korte termijn moet doen. En wie je daar bij moet betrekken. Raad van toezicht, politiek, personeel, partners etc.

We hebben ook een aantal parallellen getrokken met bedrijven die we goede businessconcepten vinden hebben. Als we dat dan vertalen naar onze bibliotheek, wat zou dat dan betekenen? Leuke ideeen, met vergaande consequenties. Spannend en uitdagend.
We zijn met een paar goede ideeen geeindigd, en morgenochtend denken we er over door met elkaar, dit keer zonder Mark. In het vertrouwen dat we er ook op eigen kracht een doorvertaling aan kunnen geven. De toekomst wordt steeds helderder.

Nieuwjaarsgedicht

(schoolplaten.com)


Gisteren hadden we onze nieuwjaarsbijeenkomst voor al onze medewerkers. Het deed me deugd om te zien dat van de ca. 130 collega's er zo'n 100 naar Akersloot waren afgereisd om met elkaar het nieuwe jaar te beginnen. De sfeer was goed en zoals te doen gebruikelijk geef je dan als directeur een korte speech over het afgelopen jaar en de verwachtingen voor het nieuwe.

2010 een goed jaar
De gebruikscijfers over 2010 waren goed. Een stijgend aantal leden (ca. 300), stijgende uitleningen en stijgend aantal bezoekers. Het geeft de burger moed dat we de negatieve trend van een aantal jaren geleden hebben weten te doorbreken. Verder hebben we in 2010 met elkaar een ambitieus beleidsplan samengesteld en hebben we onze vestiging Akersloot verbouwd en heringericht volgens de winkelformule. Het overlijden van onze collega Greet Ottens was een trieste afsluiting van het jaar. Tegelijkertijd was de warmte die ten toon werd gespreid rondom haar overlijden een troost en een beeld van de verbondenheid met elkaar die binnen onze bibliotheek speelt. Mooi.

vooruitblik 2011
Een lastig jaar, waarin duidelijk zal worden hoeveel we moeten gaan bezuinigen, welke gevolgen dat heeft. Een jaar vol kansen en uitdagingen, vol bedreigingen. Moeten er vestigingen dicht? Kunnen we voor het voetlicht brengen dat de bibliotheek een belangrijke schakel is in de kenniseconomie, in het lees- en leervaardig maken van 'onze' kinderen, in het werken van de democratie door mondige burgers te helpen maken. Een jaar waarin we verder zullen gaan op het ingeslagen pad van sociale media, het digitale terrein. Een gezamenlijke zoektocht, waarbij we het als managementteam, of ik als directeur in het bijzonder, ook niet altijd weten. Twijfel en zoeken en voorzichtig beginnen te zien als basis voor het komende jaar. Daar heb ik dan traditiegetrouw een gedicht bij gezocht....


Kloppen svp

van september '35 tot juni '38
studeerde ik middelbaar engels a.
de lessen werden gegeven
in het gymnasium
aan de laan van meerdervoort te den haag.
het was een zich deftig voordoend gebouw:
de stortbak van de wc
had dan ook twee deftige trekkers,
er hing een stukje ivoorkarton naast
waarop in deftige drukletters stond:
'voor grote spoeling gebruike men de lange trekker
voor kleine spoeling gebruike men de korte trekker'
een vermoedelijk iets minder deftig
iemand had eronder geschreven:
ín geval van twijfel
wende men zich tot de rector'

moraal:
ga niet bij het onderwijs,
en als u toch bij het onderwijs gaat
word dan liever geen rector

C. Buddingh'

Tot ziens, meneer Friant

Gisteravond het boek "Tot ziens, meneer Friant" van Philippe Claudel uitgelezen. Een dun boekje, nog geen 100 pagina's dik. Een boekje waarin Claudel herinneringen ophaalt aan zijn grootmoeder, aan de hand van schilderijen van Friant. Prachtige zinnen vol beeldspraak. "Ik denk dat ik wat ga uitwaaien. Buiten staat een wind die alle muizenissen weg kan jagen. De jonge scheuten op de oude kastanjes schieten op als de baard van een tiener."

Hij vlecht zijn herinneringen aan zijn grootmoeder en over hoe hij denkt dat haar jonge jaren moeten zijn geweest in één met bespiegelingen over de schilder Friant. Over zijn schilderkunst, over zijn successen, over zijn te vroege succes waardoor hij niet meer met dezelfde passie kan schilderen, verpest door het gemak van het geld. En aan het eind van het boek vlecht hij de verhalen in elkaar, op een knappe manier die ik niet zag aankomen.

Een kleinood, niet voor iedereen even genietbaar denk ik. Maar voor wie van mooie zinnen houdt, van kleine trage verhalen is dit boek zeker een aanrader.

Betrouwbare bron & created reality

Vandaag vielen een aantal dingen samen. Ten eerste werd ik gemaild door iemand die in overleg wilde over een levering van spullen voor bibliotheek Heiloo. Ten tweede kreeg ik van een collega een link naar een artikel over hoezeer de gemiddelde burger de betrouwbaarheid van de telefoongids waardeert en beoordeelt. En ten derde onze eigen ideeen over de logica en onlogica van hoe het bibliotheekwerk in onze regio is geregeld. Dus zoek voor de lol eens op bibliotheek en Heiloo, of Schoorldam, Bergen, Langedijk, Schermer in de telefoongids en dan blijkt dat bibliotheek Kennemerwaard zonder dat we het zelf weten een veel groter netwerk heeft dan we dachten. We gaan graag het gesprek aan met onze collega's ;-) die al bij ons horen zonder dat zij en wij dat wisten.....

Onze bovenburen de Kopgroepbibliotheken doen overigens ook aan overnamestrategie via de telefoongids ;-)

Ammanitti

Ik heb net vanavond, veel te lang over gedaan, 'Ik haal je op, ik neem je mee' van Niccolo Ammanitti uitgelezen. Een mix van Irving en Hiaasen. Veel gebeurtenissen die niets met elkaar te maken hebben in een waanzinnig tempo aan elkaar geschreven, vol absurde wendingen en humor. Echt heel erg vermakelijk om te lezen. Een boek dat je in een adem uit wilt lezen, en wat mij helaas niet is gelukt. Ik heb het met enige tussenpozen uitgelezen, en datbis jammer van de vaart van het verhaal. Vandaag de laatste honderd bladzijden uitgelezen, en dat was dan wel weer heerlijk. Voor fans van idiote humor, met een licht thrillersausje, een echte aanrader.