Bij mijn plaats nemen tegen over hem werd ik vriendelijk toe
geglimlacht. Even later pakte hij een nieuw cd’tje om naar te luisteren: Saxon.
Ik maakte een opmerking er over, zoooo Saxon? O u kent het vroeg hij? Ik: "nou
qua naam wel, maar het is niet echt mijn smaak muziek". We raakten een beetje
aan de praat over muziek. Hij was zelf gitarist, recenseerde voor een
gitaarblad, zat in een band.
Er bestaat alleen goede en alleen slechte muziek zei hij. En
dan maakt het niet uit wat voor genre het is. En wat vind je zoal goede muziek
vroeg ik? Hij noemde een aantal namen zoals Abba en Stevie Wonder, en een
aantal hardrock en metalbands. En het beste van het beste, niet te overtreffen
was wat hem betreft Led Zeppelin!
Hoe hij aan al die muziekkennis kwam? Het meeste had hij
geleend via de bibliotheek Heerhugowaard, waar je lekker kon neuzen in een
breed aanbod. Daar hield hij van. Niet alleen mainstream, maar vooral ook de
kleinere artiesten, de pareltjes van de muziek. Al zijn Abba, led Zeppelin en
Stevie Wonder niet echt klein te noemen ;-)
Het deed me beseffen dat we bij het kijken naar ons aanbod
een goede balans moeten weten te vinden tussen de mainstream, dat wat gewild
is, en dat wat de moeite waard is om te ontdekken. Onze collectievorming moet
zich niet (alleen) laten kenmerken door sturen op rendement. Het gaat ook om de
verleiding, de ontdekking en het verdiepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten