Vakantieberichten 4, Etosha 1

Elke ochtend worden we wakker alsof we in een volière staan. Er zijn zo ongelooflijk veel vogels hier, in alle soorten en maten. En iedere vogel zingt zijn eigen lied. Het opvallende herkenbare geluid van de Geelsnaveltok of het gekoer van de Laughing Dove. Sommige zijn redelijk schuw, andere zijn brutaaltjes en hippen ongeveer over je voeren heen. De wevervogels maken de meest prachtige bouwwerken, in Sossusvlei zagen we hoe een kolonie een boom 'overnam'  met hun nesten. Onderweg zagen we bomen die bezweken waren onder de last van de nesten van de wevervogels.

Op naar Etosha.

In Etosha zullen we drie nachten verblijven. Eén nacht in Okaukuejo en twee in Namutoni. Op weg naar Etosha stoppen we nog in Outjo. Even tanken en, zoals we ons inmiddels hebben ‘aangeleerd’ koffie drinken met indien mogelijk carrotcake. Het is verstandig om iedere keer dat je de gelegenheid krijgt te tanken in Namibië. In afgelegen plekken hebben ze niet altijd benzine, ook al staat er op de kaart een tankstation. En kan het echt kilometers duren voordat je een volgende tegenkomt. Daarna rijden we door naar het park. Onderweg zien we ongelooflijk grote termietenheuvels, in typerend rode kleur van de aarde hier. 

Termietenheuvel vlakbij Etosha

Bij de toegangspoort van het park moeten we onze reservering voor de campsites laten zien, en we moeten een formulier invullen of we vlees bij ons hebben. In Namibië en Botswana heerst af en toe mond-en-klauwzeer. Je  mag tussen bepaalde gebieden geen vers vlees vervoeren. Daar controleren ze op, al gebeurt dat niet erg streng.

Naast de poort zit een groep Himbavrouwen, met een stel kleine kinderen erbij. Himba’s komen uit het noordwesten van Namibië. Ze verkopen enkele souvenirs. Himbavrouwen wassen zich niet, ze smeren zich in met een mengsel van geitenvet en rode aarde. Het is een redelijk traditioneel levend volk, de vrouwen lopen met alleen een leren rokje aan, hun borsten zijn bloot. Hun haar is zeer kunstzinnig gevlochten. Het is wel een triestig gezicht vind ik, al lijken de vrouwen zich prima te vermaken daar zo naast de weg. Ze zitten zo half in de schaduw, bij hun koopwaren en hopen zo enige dollars te verdienen aan toeristen die staan te wachten om Etosha in te kunnen. Als één van de kinderen zijn behoefte moet doen neemt zijn moeder hem mee naar de hoek van het veldje. Als hij klaar is pakt ze een blad van een boom of een bosje gras. Hij moet op handen en voeten staan (de neerwaarste hond met yoga;-) en zij veegt zijn billen af. Daarna mag het jongetje weer vrolijk verder spelen in zijn blootje.

In het park zelf zien we al heel snel dieren. Kudu’s en springbokken staan langs de kant van de weg.  In Okaukuejo boeken we bij de receptie een avond gamedrive. Bij de waterhole kijken of er dieren te zien zijn. En ja natuurlijk laten diverse dieren zich zien. Olifanten, spiesbokken, springbokken, jakhalzen, een grote trap. We eten vroeg want om 19.00 uur begint de gamedrive die duurt tot 22.00 uur. 

Onze gids Gabriel vraagt wat onze wensen zijn….. Nou, wij willen graag wel een leeuw zien, een cheetah, een luipaard… och dat is leuk als start plagen we hem. We weten heel goed dat je het zien van wild niet kunt afdwingen. Je bent niet in de dierentuin, de dieren gaan hun eigen gang en laten zich zien als ze er zin in hebben. Gabriel weet ons te melden dat het twee jaar geleden is dat hij een cheetah heeft gezien, en twee weken geleden een luipaard. We zullen zien.

Bij een nightdrive rijd je in het donker en licht de gids de dieren ‘aan’ met rood licht. Dat verstoort de beesten niet, maar maakt foto’s maken wel heel erg lastig. In ieder geval mijn camera pakt het niet, Guido blijkt later wel een paar goede foto’s te hebben.

Bij de eerste waterhole is het al gelijk raak. Er staat een zwarte neushoorn met daaromheen vier hyena’s. De neushoorn is onrustig, die ziet niet zo goed, maar ze ruikt natuurlijk dat er vier hyena’s op hun typerende manier om haar heen sluipen. Je hoort in je oor denkbeeldig de stem van David Attenborough “The rhino fiddles with her ears, restless, cause she feels that hyena’s are closing in on her. Normally a single hyena wouldn’t dream of attacking a sole rhino, but with the four of them they might just give it a go.” Maar de hyena’s horen David niet, en druipen af. Hebben wij toch al weer mooi één van de big five lijst te pakken.

Dan rijden we door naar de volgende waterhole. Gabriel laat de jeep langzaam uitrollen, de motor afgezet. Er is beweging bij de waterpoel. We kunnen het niet goed zien, het is een katachtige. Duidelijk geen leeuw, maar is het nu een luipaard of cheetah…? Het is een cheetah zien we al snel. Gabriel licht het dier zo goed mogelijk uit met de rode lamp. Wauw! Een cheetah… we zijn allemaal opgewonden. We kunnen er geen genoeg van krijgen om naar het dier te kijken. Wat een prachtige souplesse straalt zo’n dier uit. Ineens zwaait Gabriel de lamp naar links. Enigszins geïrriteerd kijk ik opzij, waar is dat nou nodig voor? En weer hoor ik David Attenborough in mijn oor: “Lions are very territorial when it comes to their waterhole. They will allow herbivores at their pool, but not other predators. So the cheetah is in big trouble…” De leeuw sluipt dichterbij en zet op een gegeven moment een sprint in. Wij houden onze adem in… de cheetah springt op en spurt weg. Gabriel gooit de jeep in de achteruit en scheurt weg. Even later zitten we op een pad, in d e vluchtrichting van de cheetah. Die zien we bijna gelijk voor ons de weg over schieten… de leeuw op enige afstand. Die houdt het voor gezien.. hij kan de cheetah toch niet bijhouden. De cheetah kuiert vervolgens verder. Onze avond is goed!