Inspreken in Castricum

Vanavond moest ik inspreken bij de raad van Castricum over de gevolgen van de bezuinigingen op de bibliotheek. Vreemd hoe je terwijl je moeder op ca. 200 km afstand voorzichtig stabiel lijkt te worden, je een knop omzet en voor je bieb staat te knokken. De paradoxen van het leven.

Een kort en bondig verhaal, waarin ik aangaf wat onze acties waren geweest, welke oplossingen en welke onmogelijkheden. Het werd met applaus begroet. Daarna kwam de school waarmee we al heel goed samenwerken, maar waarmee de samenwerking waarschijnlijk eindigt omdat de vestiging dicht moet. Ook hun betoog werd met gejuich en geklap ontvangen. De bieb leeft!

Na afloop een gesprek met de wethouder van onderwijs, dus niet onze eigen wethouder. Hij ging de bezuiniging voor ons oplossen. We kunnen bij de school in, en we hoeven dan nog maar een klein bedrag van €37.000,-- uit de voorziening van Castricum te halen. En hij ging ons dwingen, want tenslotte als subsidiegever had hij het voor het zeggen. En ik moest wel blij zijn met zo'n meedenkende gemeente.

Ik ben ook erg blij, alleen is mijn, ons probleem er niet mee opgelost. Dat heb ik ook uitgelegd aan de wethouder. En daar liep ik toch tegen een vreemde redenatie op van de wethouder. De bezuiniging van 10%, daar wilde hij dan wel in meedenken, en had hij op zijn manier een oplossing voor gevonden. Het feit dat we al 3 jaar niet uitkomen met de subsidie, en dat we ook geen loon- en prijscompensatie krijgen en dus nog eens €100.000,-- moeten gaan vinden dat is dan ons probleem. Want loon- en prijscompensatie had ik toch niet gekregen en niet sluitende begroting is een intern probleem. Hmmm, ik voel zo een vergelijking van twee maten bij mij op komen. Het feit dat de gemeente in geldnood zit wordt o.à. Opgelost door op de bibliotheek te bezuinigen, dat is dan toch het probleem van de gemeente? Vreemde jongens die politici ;-)