dinsdag 7 juni 2011

Hoe lang sterft een mens?

Mijn moeder is al een tijd ziek, ziekte van Parkinson. Een rotziekte, een sluipmoordenaar. Mijn moeder zit inmiddels al meer dan vier jaar in een verzorginghuis. Eerst meer dan 17 km bij mijn vader vandaan, waarbij hij trouw bijna elke dag met zijn 80 jaar op de fiets naar toe ging. Sinds anderhalf jaar gelukkig op 500 meter, in een mooi zorgcentrum, in een huiskamerproject vol liefdevolle zorg.

Het gaat dus achteruit met mijn moeder. Al meer dan vijf jaar zijn het telkens nieuwe fasen van wegvallen van vaardigheden. Het laatste jaar valt er steeds meer uit. Ze zal langzaam stikken, verdorsten of verhongeren, of sterven aan een longontsteking. De kracht om te praten heeft ze bijna niet meer. Coherent spreken kost te veel energie, terwijl ze nog veel wil zeggen. Gevangen in een lichaam dat niet meer wil en een tong die je woorden niet meer wil vormen.

Een man, mijn vader, die trouw elke dag haar komt voeden. Die niet meer met haar kan communiceren, doof aan twee oren. Die onbeholpen is in zijn affectie, resultaatgericht. Ze moet eten want anders gaat ze dood. Die haar met haar tere botten te hard knuffelt, die wanhopig is bij het idee dat ze er straks niet meer is.

Vandaag leek die dag te zijn gekomen. Ze had zich verslikt en had geen kracht om te hoesten. Blauw aanlopend, daarna helemaal wit. Verpleging die slijm weghaalt. Zuurstof toe dient, en dan toch die happen naar lucht. Ze is er nog. Hoelang nog?

7 opmerkingen:

  1. Och Erna, Wat een verhaal van liefde. Ik wens jullie veel kracht en sterkte met elkaar. In liefde.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tsjonge, die oude mensen. Je wenst ze toch allemaal een lang gezond leven en een mooie zachte dood toe, in hun slaap, zonder lijden. Moeders zijn toch maar sterk.
    Veel sterkte, ook voor je vader.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oud worden, in een lichaam dat niet meer kan maar zoveel liefde ontvangen...mooi beschreven! Sterkte in ieder geval en geniet van de tijd dat ze er nog zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat ontroerend en ontroerend mooi beschreven. Zo herkenbaar ook.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @ allen: dank jullie wel voor de hartverwarmende reacties. Dat doet goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een ontzettend verdrietig verhaal van steeds een beetje afscheid nemen. Voor haar van dingen die ze ooit kon en voor jullie van de moeder/vrouw die ze ooit was. Veel kracht voor jullie allemaal gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen