We reizen van Tiaan’s camp naar Crocodile camp. Althans, dat
is de bedoeling. Miles en Marina hebben ons gemeld dat de camping dicht is, dus
het zal nog even spannend worden. Onderweg weer talloze koeien die te pas en te
onpas over steken. En we stuiten op een verkeerscontrolepost. Er staat een
politieagente op de weg. Er is een stopstreep en ongeveer 20 meter verderop
staat een los stopbord met daarnaast de agente. We hebben verhalen van mijn
broer Marien gehoord hoe hij in Zimbabwe de signalen van een agente niet goed
begreep en vervolgens een boete aan zijn broek kreeg omdat hij volgens haar had
moeten stoppen. Ik rijd, en Joep maant me om te stoppen bij de stopstreep. Ik
rijd heel langzaam, en de agente gebaart. Ik rijd stapvoets door tot naast de
agente. Dan blijkt dat ik haar toch niet goed heb begrepen. U had moeten
stoppen bij de stopstreep weet ze me te melden. Ik kan u hiervoor een boete
geven van 1.000 pula. Ik zet gelijk mijn zonnebril af en kijk heel onschuldig
en schuldbewust de agente in de ogen. “Het spijt me mevrouw, dat had ik zo niet begrepen, omdat u naar mij
gebaarde. Mijn excuses dat ik verkeerd heb begrepen.” “Ik kan u voor 1.000 pula
beboeten” herhaalt ze nogmaals. Ik herhaal nogmaals mijn nederige
verontschuldiging . Ik moet mijn rijbewijs laten zien. Dan wuift ze met haar
hand en zegt ze dat ik beter moet opletten bij stopstrepen en zegt dat ik door
kan rijden. Ik dank haar hartelijk en wens haar een fijne dag toe. Guido en
Jacqueline die gelijk achter ons zitten krijgen min of meer dezelfde preek, al
hoeft Guido zijn rijbewijs niet te laten zien.
Ook hij mag door zonder een boete.
Na nog een uurtje rijden komen we aan in Maun, dat aan de
rand van de Okavango ligt. Een druk stadje, waar we eerst boodschappen doen.
Dan rijden we door naar Crocodile camp. En zoals Miles en Marina al voorspelden
is de camping gesloten. Het hek is wel open, maar geen personeel en een groot
plakkaat op het hek dat de camping tot nader orde gesloten is. Een stel mannen
in een auto die naar buiten komen rijden vragen ons of ze ons kunnen helpen. We
vragen of er meer bekend is van de camping, want we hebben al betaald vanuit
Nederland. Hij raadt ons aan om ons bij de politie te melden ‘want Mrs Amanda
de Greef is elke week door de politie verhoord”, en wij kunnen een aanklacht
tegen haar indienen. Daar hebben we geen zin in. We duiken in de reisgidsen
kiezen een andere camping uit. River Island resort heeft gelukkig nog plaats,
ze hebben een leuk restaurant, en we boeken een dagtrip met een motorboot de
Okavango in voor de volgende dag. ’s Avonds eten we een zelf gekookt maaltje,
terwijl de zon net is onder gegaan als een rode bol boven de rivier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten