Vakantieberichten 13, Naar de Victoria watervallen

We vertrekken op tijd om naar de Victoriawatervallen te gaan. We hebben een trip geboekt via de camping omdat met eigen vervoer Zimbabwe in en uit lastig schijnt te zijn. Daar hebben we niet zoveel zin in. De ervaring die we op doen met een georganiseerde trip maakt dat we heel blij zijn dat we deze keuze hebben gemaakt. Samen met twee Duitse families vangen we de trip aan. Bij de Botswaanse/Zimbabwaanse grens moeten we eerst uitschrijven uit Botswana. Dan worden we door niemandsland naar de grens met Zimbabwe gereden. Daar wacht ons een fraai staaltje bureaucratie. We moeten allemaal een formulier invullen met allerlei vragen. En we moeten allemaal $30 klaar hebben. Er zitten twee mannen naast elkaar in een loket. De één heeft net iets grotere epauletten op zijn overhemd dan de ander, zal dus ook wel net iets belangrijker zijn. Degene met de kleinste epauletten schrijft op een soort stickervellen dat wat wij op ons formulier hebben geschreven. We moeten on paspoort afgeven, met de $30,- erbij. De tweede controleert vervolgens of wat op de sticker is overgeschreven klopt met het formulier en wat er in ons paspoort staat.  Als dat zo is zet hij er een grote stempel op, en verdwijnt het geld in een metalen kistje. Nummer één moet dan nog weer zorgen voor een ontvangstbewijs van de 30,-. Je begrijpt natuurlijk dat het handmatig overschrijven van een formulier nogal wat tijd kost, en ook het schrijven van het ontvangstbewijs kost behoorlijk wat tijd. Meneer met de grote epauletten ergert zich aan de lange rij die achter ons aan het ontstaan is. Hij komt stampend zijn kantoor uit en checkt of wij de formulieren wel juist hebben ingevuld. Als dat niet naar ons zin is blaft hij ons toe en prikt met zijn vinger op de plekken die volgens hem leemtes laten zien. Dat het misschien sneller is om zijn collega te helpen met schrijven……. Het zal wel iets hiërarchisch zijn ;-)

Nadat we deze hobbel hebben genomen vertelt de gids ons dat een gedeelte van de groep moet overstappen in een ander busje. Onze chauffeur heeft een Zimbabwaanse auto en kenteken, hij kan zo Botswana in en uit zonder al te veel moeite. Andersom werkt het blijkbaar niet zo. De Botswaanse chauffeur keert bij de grens terug en de reizigers uit zijn auto moeten lopend de grens over en aan de andere kant wacht dan een Zimbabwaans busje. Een van de Duitse gezinnen zit over de twee busjes verdeeld en de ouders zijn toch wel enigszins bezorgd over deze gang van zaken. Gelukkig gaat het allemaal goed.

We reizen daarna vlot door naar Victoria Falls. We worden uitgeladen bij een parkeerplaats, en onze gids wijst met een vage handbeweging dat we aan het eind van de dag bij het Victoria Falls Hotel opgehaald zullen worden. We banen ons een weg tussen de souvenirs stalletjes door naar een uitkijkpunt waar ook een koffietentje zit. Daar hebben we nu wel zin in. Het uitzicht vanuit het restaurant op de meanderende rivier, en het pad dat hij heeft uitgesleten over de eeuwen in de rosten is fenomenaal. Na de koffie gaan we te voet naar de watervallen. Het is laagseizoen qua waterstand in de Zambezi, maar toch word je op sommige plaatsen behoorlijk nat van de mist van het opspattende water. Het is overweldigend om te zien, zelfs met deze lage waterstand. Een hele brede strook, meer dan 1700 meter(!) waarover het water naar beneden dondert. Prachtig!

We besluiten voordat we naar het hotel gaan lopen voor een lunch, nog naar de brug te lopen die Zimbabwe met Zambia verbindt. Vlakbij de brug zien we een mooie Afrikaanse moeder met haar kindje in een kleurrijke draagdoek. Even snel een plaatje schieten natuurlijk. Voordat we de brug op mogen moeten we daarvoor eerst een permit halen. Dat stelt echt niks voor, je krijgt een soort loterijbriefje.. zoals je die vroeger bij lokale loterijen kreeg. Dat moeten we laten zien bij de controlepost. Dan kunnen we naar de brug lopen. Midden op de brug is het zicht naar het verloop van de rivier prachtig. Van de watervallen zie je niet eens zo veel. Wel zien we het Victoria Falls Hotel al als een wit baken in de verte liggen. Daar wenden onze voeten zich vervolgens naar toe. Moeten we wel eerst weer ons bonnetje, eh sorry, permit, afgeven bij de post voor de brug.

Het Victoria Falls Hotel is een oud koloniaal gebouw uit 1904 en straalt nog steeds grandeur uit. Het publiek dat er op het terras zit, met uitzicht op het zeer glad geschoren grasveld. Is een mix van old chique en nouveau riche. We genieten van een heerlijke lunch en bewonderen ook nog even met een half oog de  prachtige hal. Erg fraai. Een ander soort Afrika. Dan is het tijd om naar de parkeerplaats te gaan om te wachten op onze chauffeur. Die brengt ons met opnieuw enig oponthoud bij de grens terug naar Senyati.

De kracht van de herhaling

Gisteravond was er een hernieuwde kennismaking met de vernieuwde bibliotheek Castricum voor de raadsleden van deze gemeente. We hebben al een paar jaar de goede gewoonte om één keer per jaar een discussie- en informatieavond voor alle raadsleden van onze vier gemeenten te organiseren. Elk jaar een ander (maatschappelijk) thema waar de bibliotheek een rol in speelt of kan spelen. Zo lieten we rondom laaggeletterdheid, het sociaal domein en en afgelopen jaar 21ste eeuwse vaardigheden al de revue passeren. De opkomst is wel eens wisselend, maar inmiddels beginnen sommige raadsleden er zelfs naar uit zien, en vragen ze wanneer ze weer eens iets leuks bij ons kunnen komen doen.

Dit jaar vonden we het handig om de raadsleden van Castricum ook apart uit te nodigen om hen de heringerichte bibliotheek te laten zien, maar vooral om met hen van gedachten te wisselen over alle zaken die de bibliotheek doet naast boeken uitlenen. En het was leuk, al zeg ik het zelf ;-) Voorafgaand aan hun raadspreekuur hadden we gezorgd voor soep en een broodje en een uur, anderhalf uur van hun tijd. Van het politieke spectrum was een groot gedeelte vertegenwoordigd: VVD, D66, SP, GroenLinks, PvdA, CDA, CKenG en Castricum Lokaal. We misten helaas leden van GDB, Forza en De Vrije Lijst.

Gedurende een kleine anderhalf uur hebben we gesproken over wat de bibliotheek bijdraagt aan de realisatie van het collegeprogramma en wat er gebeurt op het gebied van de programmalijnen uit ons meerjarenbeleidsplan. Na afloop zijn één van de raadsleden dat het weer heel verhelderend was geweest, dat hij wel wist wat we allemaal nog meer deden, maar dat het zo goed was om dat keer op keer te benadrukken. Hij gaf ons de goede tip om één keer per jaar onszelf uit te nodigen bij een raadsinformatieavond, zodat alle raadsleden dan het goede nieuws konden horen. Die tip nemen we graag over natuurlijk en gaan we beleggen bij de griffier.

Wat voor mij de winst van zo'n avond is, is dat los van het feit of raadsleden het altijd eens zijn met de keuzes van de bibliotheek, er meer kennis komt over waar de bibliotheek voor staat en wat ze doet. De kracht van de boodschap zit in de herhaling.

Vakantieberichten 12 : Namibië en Botswana

Een tripje over de Zambezi en heel veel hangen

De zondag starten we met een boottochtje over de rivier de Zambezi. We worden opgepikt bij dde steiger van het hotel. Ongeveer anderhalf uur worden we over de rivier gevaren. Hij staat nu erg laag,  nog iets later in het seizoen kun je zelfs van Namibië naar Zambia lopen door de rivier. Maar nu stroomt de rivier traag en gestaag. Onze gids vertelt het één en ander over de rivier, en over de bomen, vogels en dieren die we zien. Hij neemt ons mee naar een hoger gelegen zandbank in de rivier, waar schaarbekken nestelen. Een aantal eieren zijn al uitgekomen, dotjes van jonkies zitten ineengedoken in het zand.  We zien visarenden, visotters, verschillende reigersoorten.  Rond elf uur zijn we weer terug, en dan begint het grote ‘hangen’. Noodgedwongen onthaasten…. Ach je kunt het erger hebben tijdens vakantie. Uitzicht op de rivier, een boek erbij . een kop koffie of thee,  een glas bier of wijn op zijn tijd. Zo verstrijkt de tijd en wachten we op Eddy en Mikey. Die komen rond half vijf de camping op rijden met de gerepareerde camper.  We zijn erg blij en bedanken Eddy en Mikey uitvoerig. Gelukkig kunnen we morgen eindelijk verder.

Van Katima Mullilo naar Senyati

Vanochtend gaan we eerst nieuwe stoelen halen bij een outdoorwinkel. Daarna rijden we langs de garage van Eddy om hem een sixpack bier te geven en Mikey een stevige fooi als dank voor hun hulp en inzet. Het wordt in dank aanvaard. Wij rijden daarna door richting Senyati. We hadden de afgelopen dagen in Linyanti in Chobe zullen kamperen, maar door onze pech resteert daar nog maar één nacht. Omdat de tocht erheen volgens de reisgidsen moeilijk is besluiten we de trip niet te maken, maar naar Senyati te rijden waar we vanaf morgen een reservering hebben.  Eerst moeten we over de grens, en daarna boodschappen doen in Kasane.  We lunchen in Kasane en rijden dan naar Senyati. Het laatste stukje weg naar Senyati is deep sand. Voor ons zit een 4x4 met een aanhangertje vast in het zand. Wij helpen de Zuid-Afrikanen duwen zodat ze verder kunnen. Gelukkig trekt onze camper het prima in zijn turbo 4x4. Eenmaal bij de camping blijkt hij vol te zijn. We balen. Moeten we nu terug naar Kasane, terwijl we voor morgen wel een reservering hebben. De dame is onvermurwbaar, ook als ik haar vraag of we niet bij iemand op de plek kunnen. Als we naar buiten lopen komen we een Nederlandse man tegen die we vandaag bij de grens en bij de supermarkt tegen kwamen.  ‘Hé, gezellig’ zegt hij, ‘jullie ook hier?’ We leggen de situatie uit, en vragen hem voorzichtig of we misschien niet een nacht bij hen op hun plek kunnen staan. “Tuurlijk’, zegt hij, ‘geen probleem’. Nadat ook zijn vrouw (vond ik toch wel belangrijk ;-) ook akkoord is gegaan melden we het bij de receptie, Die kunnen niet anders dan akkoord gaan, en wij rekenen nog voor een extra nacht af. Er bljkt bij hun ablution block maar één elektriciteitpunt te zijn. De Zuid-Afrikanen die we hebben helpen duwen staan op de plekken ernaast en zijn bereid om te kijken of we bij hun ‘krach’ kunnen krijgen. Na wat gestoei met verlengsnoeren lukt het om onze beide campers op stroom te krijgen. Fijn!

Een dag relaxen op Senyati

Omdat we een dag eerder op Senyati zijn aangekomen, en we niet nog een dag naar Chobe hoeven, gaan we een dagje rustig aan doen. Beetje wasje doen, boekje lezen, en zitten op de veranda bij de waterpoel. Senyati heeft een geweldige plek met een pomp waarmee ze water omhoog pompen. Vlak erbij een veranda met plaats boven en beneden, waar je het wild dat komt drinken van ca. 20-25 meter kunt zien. En dan hebben ze ook nog een bunker gebouwd, je kunt ondergronds nog dichterbij het water komen. Op ca. 10-15 meter voor het water zit de rand van de bunker. Zo zit je echt met je neus op het wild. We houden het zo prima een dag uit. De close-ups die ik zo van olifanten kan maken zijn echt prachtig.

Een democratischer provinciaal directie-overleg Noord-Holland

In juni schreef ik over de oproep die ik deed bij de VOB vergadering om tot een democratischer systeem over te gaan binnen de ledenvergadering.  Ik ben zeer benieuwd of het in de decembervergadering al op de agenda zal staan. Een stuk waarin we naar een modernere, op argumenten gebaseerde besluitvorming over kunnen gaan, ipv op machtsdenken. Besluiten die niet op argumenten genomen en gedeeld kunnen worden, of besluiten waardoor een bepaalde groep leden benadeeld worden zou je niet moeten nemen naar mijn idee. Zoals in de tijd van de oude Grieken zou je met elkaar de discussie moeten aan gaan, kennis delen en op basis daarvan al dan niet een besluit moeten nemen. En dat dit in veel gevallen een compromis is tussen de uitersten van standpunten.... daar zijn we in Nederland groot mee geworden ;-)

Gisteren werd in Den Helder in ieder geval in het Noord-Hollandse SOOB-
netwerk al een klein stapje voorwaarts gedaan, of misschien moet ik zeggen dat wij eindelijk de 21ste eeuw instapten. Want ik geloof dat heel veel provinciale directie-overleggen al lang niet meer werken met gewogen stempunten in een netwerkvergadering. Gisteren werd unaniem besloten om iedere bibliotheek één stem te geven, en om af te stappen van een uitzonderingspositie voor de grootste bibliotheek in onze provincie met altijd een zetel in het dagelijks bestuur. Dat is een mooi besluit, en ik feliciteer ons provinciale netwerk dan ook met dit besluit. Nu de VOB nog met one man, one vote ;-)

Spreken in het Europese Parlement

Vorige week was het Coding Week in Europa. Een evenement dat door Public Libraries 2020 werd aangegrepen om in het Europees Parlement een interactieve tentoonstelling te organiseren over de rol van bibliotheken op het gebied van coding, IT skills en 21ste eeuwse vaardigheden. Er waren bijdragen van Frysk Lab, bibliotheek Keulen en een hele gave virtual reality demonstratie door de Litouwse bibliotheken. Mooi om te zien dat er op verschillende plekken in Europa door bibliotheken geïnnoveerd wordt. En natuurlijk waren er van de verschillende Europese landen vertegenwoordigers van de bibliotheekverenigingen, die allemaal contact probeerden te leggen met hun Members of European Parliament (MEP's). Het is de gezamenlijke Europese bibliotheken gelukt om ca. 100 MEP's te spreken, wat echt een mooi resultaat is. Informeren en lobbyen ook in Brussel heel belangrijk.

Deze tentoonstelling was voor PL2020 ook een mooie gelegenheid om een discussie te voeren met MEP's over de nieuwe copyright voorstellen die de Europese Commissie heeft voorbereid. IFLA, LIBER en EBLIDA hadden van te voren al een position paper gemaakt, en nadat het voorstel van de commissie er lag ook nog stevige aanbevelingen gedaan om tot echte hervormingen te komen. De commissie brandt zijn vingers niet aan een herziening van het copyright ten aanzien van e-books en het kunnen uitlenen er van door openbare bibliotheken onder de regels van de huidige auteursrecht (ik zeg het wat gesimplificeerd). Ze wachten daar op de uitspraak van het Europese hof van Justitie, die uitspraak zal doen op 10 november in een rechtszaak die de VOB heeft aangespannen.

Om het verhaal van de bibliotheken, wetenschappelijk, universitair, nationaal en openbaar kracht bij te zetten werden o.a. Stuart Hamilton van IFLA, Ben White van de British Library, Inge van Nieuwerburgh van Universiteit Gent en ondergetekende aan het woord gelaten. Praktijkervaringen delen met de aanwezige MEP's en/of hun assistenten. Hieronder mijn verhaal (in het Engels).

Dear members of parliament and all others that are here,

My name is Erna Winters, director of Public Library Kennemerwaard. A booming library 30 kilometers north of Amsterdam, with 130 employees, 14 branches, working for 225.000 inhabitants of 4 municipalities. Our libraries have nearly 52.500 patrons and nearly 1 million visitors per year.

First let me take you back around 40 years ago to a small town in the eastern part of the Netherlands. There was a girl, child from a labourer. That girl went to the local public library, and discovered the world there. That public library was the threshold to education, learning new ideas, broadening her horizon. That girl is standing here today before you, as a living proof that libraries have great influence on people’s lives, and open doors for people who otherwise have no access to knowledge and information.

Libraries have the task to give free access to information to all people. This is based on the human rights of freedom of speech and expression and Dutch legislation. Dutch law requires that the public library plays a vital role in society by performing societal tasks necessary to have an educated population. On the side of the individual, in order to be able to express an opinion one needs to be able to take notice of and be able to handle all information that is needed to form this opinion.

In the times before internet and online services libraries fulfilled this task by lending books to patrons. The exception in Dutch copyright law based on the European guidelines provides libraries the legal right to do so. Libraries pay a remuneration fee for each book that is borrowed. To give you an idea, on a yearly basis our library pays around € 200.000,- lending rights for books and other media. All public libraries in the Netherlands pay over € 11 million lending rights annually.

Libraries select based on their knowledge of their community which books they will purchase for their local collection. Based on rules of interlibrary lending in the Dutch library network, a citizen can always get a copy of a book even when it is not available in their local library.

Now, while internet and digitization completely changed the way information is distributed, libraries face a major problem in performing their legal task to give free  access to information to all citizens. People have an increasing demand for e-content and e-books. The growth in sales of e-books doesn’t go as fast as was first expected. Last year 5 % of the books that were sold in the Netherlands were e-books.  Overall we can say that e-books sales and e-books loans are rising in the Netherlands.

 citizens expect libraries to keep up with the development of digitization. Libraries are more than willing to take up this challenge. The e-bookplatform of the Dutch libraries can boast 1,3million loans in 2015, and already the same amount in the first half year in 2016, and we’re still counting. 1 million of all 17 million Dutch people has an e-bookaccount.  This ebookplatform in my opinion has two big advantages:

1.  By having a legal platform for ebooks, accessible for every Dutch citizen that has an account at the e-library, we make it easy and affordable. And it helps to prevent piracy. By having a legal alternative people do not have to turn to illegal copies of e-books.

2.  All the titles  available on the platform have been paid for. Publishers receive a negotiated fee for the license.  So we are a part of the market for the publishers, and judging by the numbers of loans and what publishers get paid for it, I would say it doesn’t do them any harm.

Although we are very satisfied with the numbers of e-books that are borrowed, we are not happy with what we can buy. You would think that in an open market you could buy anything you like at a certain price. This however sadly is not the case.

Within the current copyright laws e-books are not considered to be a book. It is a licensed service. That means that libraries have to negotiate with every publisher on price, conditions, lending periods, how many lendings, etc. If negotations fail to have a result, libraries are not allowed to purchase this e-book. Our patrons,  like all European citizens, are deprived of the information in those books. At the counter of the libraries the staff has to answer patrons that wonder why a popular book that they want to lend as an e-book is not available. Their answer is, when they want to keep it simple without going into the details of a very complicated issue of copyright regulation, is that we as libraries are not allowed to buy the book and lend it out. That’s something that an average patron does not understand, and frankly I can’t blame them.

Libraries are always associated with lending  books but actually this is just an instrument in the role libraries play for development of people and society. Literacy and specifically illiteracy is an increasing problem. In Europe aprox 75 million people are unable to read and write on a level required to be able to participate. Now, with thousands of refugees entering Europe the number of people that need to learn our languages will grow. Libraries rise to the occasion and are reaching out to the refugees with special programs. With an overall good working set of copyright rules libraries all over Europe could help these refugees easier to have access to literature in their own language, as well as good learning materials. Another important group that we would be able to help are the working immigrants, Europeans that travel through Europe for work and that are deprived of a good selection of e-material at the local library of the town that they have their temporary residence.

We as libraries stand for the human right of free access to information for the inhabitants of Europe. Europe’s economic ambition to be a leading party when it comes to innovation, knowledge and creativity requires literate, educated and skilled people. For that you need to give more room to creativity to support that economic growth. This is one of the issues of the Euopean Commission in reforming the Digital Single Market. Copyright as it is now is a barrier to support this ambition of the European Commission.

What we need of you, members of the European Parliament is to reform the copyright law. I, speaking for the visitors, users and patrons of all European libraries, strongly plea to place e-books under the same copyrights as paper books. We need a flourishing bookmarket and production of many good books. And writers, publishers, and booksellers who make a fair income.  In the paper book world libraries in The Netherlands are roughly responsible for 12% of the sales. So libraries are part of the book market. There has to be a fair remuneration for the rightholders, which is the case in the copyright rules for paper books. By doing so, all citizens of Europe can have access to all information through their public libraries. And thus make it possible for all Europeans to develop themselves , to contribute to their local community, and to add to a prosperous, creative and innovative Europe.

Dear members of Parliament, we know copyright is a matter with a lot of different concerns and interests. We fully support the idea of a fair balance in copyright for right holders and consumers.  We, the Dutch libraries,  are also involved in a court case at de European Court of Justice. We are awaiting the judgment later this autumn. We do not only ask you to take action, we ourselves are also taking steps to make progress in this difficult process.  

By reforming the copyright into the digital age the next ten year old girl, daughter of a labourer will still have the opportunity to become what she wants to be…. a scientist, a publisher, a member of the European parliament, a writer or maybe even a librarian…

Het was leuk om voor een aantal Europarlementariërs te spreken (ik kreeg zelfs applaus ;-) met een zaal verder gevuld met Europese bibliotheekcollega's. En wat vooral leerzaam was de ontmoetingen met de Nederlandse Europarlementariërs en met hen in gesprek te raken over de rol van de bibliotheek in en voor de samenleving.

Vakantieberichten 11: Dagtrip Chobe

Vandaag staan we vroeg op, om kwart over 5 om op tijd te zijn als om 6 uur de gids van Tutwa ons komt halen voor de dagtrip naar Chobe. Gisteravond hebben we niet al onze spullen binnen gehaald, onze stoelen, een tafel, een ketel en een paar handdoeken aan de lijn zijn buiten gebleven. Na een verbaasde blik tussen onze campers, ‘Hè, waar zijn onze spullen gebleven??” begrijpen we nu de uitspraak “Alles dat buiten staat in Afrika gaat op een gegeven moment pootjes krijgen.” We vragen de bewaking van het terrein of zij iets hebben gezien. Dat is niet het geval, maar de bewakers balen er overduidelijk wel van. Ze gaan spoorzoeken, en zie bij de oever voetafdrukken staan. De verdenking wordt op de Zambianen aan de overkant gelegd. Om vijf uur heeft de wacht nog een rondje gedaan langs onze campers, om kwart over vijf waren onze spullen weg. Ze hebben waarschijnlijk toen hun slag geslagen. We balen als een stekker, maar kunnen nu even niks doen. En weg is weg.  We moeten zorgen dat we klaar staan voor onze gids/chauffeur. 

Om zes uur precies staat Sylvain met een busje voor ons klaar. Hij rijdt ons naar Chobe, de grens over bij Ngoma bridge. Kunnen we alvast een beetje de kunst afkijken  voor als wij later in de reis de grens over zullen gaan. Namibië is dol op formulieren. Als je land in komt, uit gaat, als je met de auto komt of gaat… als je een park in komt, of weer uitgaat. Overal moet je minimaal een boek in vullen, met je naam, je kenteken, je bestemming en met hoeveel personen je bent. Bij de grens is het dan natuurlijk nog iets uitgebreider. Je moet betalen als je Botswana in wilt, je moet je visum kopen. Dus staan we braaf een formulier in te vullen en kunnen na controle weer door. We rijden naar Kasane. Daar wachten we op de gids/schipper van onze ochtendtocht. Die komt even later, Hij stelt zich voor: Robert…. Of zijn Botswaanse naam: Kapinga. Het is grappig. Tot nu toe hebben al onze gidsen (Gabriel 1 en 2, Sylvain, Robert en later in de reis Max, Keimo) een Engelse of westerse naam. En daarnaast vertellen ze ook vaak wat hun echte naam is, waarmee ze thuis worden aangesproken. Ik heb ze helaas niet allemaal onthouden, Kapinga  en Mwie Jou zijn de enige die ik nog weet. Vaak hebben de namen een prachtige betekenis.   Doorn, de jongste thuis (en dat was hij niet ;-), de zon die opkomt boven het land… zo wat ik onthouden heb).  

Boom vol vogels

Afrikaanse brilvogel

Afrikaanse nimmerzat gaat landen tussen de aalscholvers

Deze Kapinga ziet dat wij in de tuin van het restaurant waar we zitten al geïnteresseerd rond kijken naar de vogels die de tuin bezoeken. Omdat Sylvain nog niet terug is vraagt hij ons of wij een ‘special treat’ willen. Dat willen wij natuurlijk wel. Hij neemt ons mee in de boot naar een stuk van de Chobe rivier waar de meeste boottrips niet naar toe gaan. Veel rotsen in de rivier, maar hij kent het gebied goed. Het is een gebied  waarin veel vogels nestelen,  het is een waar vogelparadijs. We genieten van de korte preview, wat een vogels! Kapinga heeft er zelf ook heel veel lol in. Enthousiast wijst hij ons op verschillende vogels, en hij wordt helemaal blij als jij een zwartkopreiger ziet, blijkbaar zeldzaam en een vogeltje (naam mij niet bijgebleven) dat net terug is gekomen voor van zijn winterverblijf. Daarna pikken we Sylvain op voor de rest van de trip. We varen over de Chobe rivier, langs de randen van het park. We zien nijlpaarden, buffels, krokodillen, talloze vogels weer, een watervaraan. En tallloze olifanten die van de rand van het bos naar beneden komen hollen. Wat een geweldig gezicht is dat! Oifanten op een holletje naar het water zien hollen. En met heel veel plezier het water half inplonzen, en sommigen wentelen zich met overduidelijk genot om in de modder. Kapinga stuurt de punt van de boot richting de oever… hij weet waar de olifanten uit zullen komen. Op een afstand van ca. 4-5 meter komt een grote groep olifanten naast ons bij het water aan en storten zich in het water. Wij vinden de afstand wel wat krapjes, maar gaan er maar van uit dat Kapinga weet wat hij doet. Na een ochtend varen gaan we terug naar Kasane en krijgen we een heerlijk lunch.

Reuzen ijsvogel

buffel met ossepikker

Kudu

hollen naar het water

lekker je dorst lessen

de kleintjes zijn zo leuk!

Nijlpaard in dekking

jonge mannetjesleeuw

Leeuwin

‘s Middags worden we opgepikt door onze gids die ons mee neemt op een jeepsafari door Chobe. Zien we het park van een andere kant. Deze gids heeft Keimo, en is een ‘bling-bling’gast. Hij heeft praatjes zat, maar neemt lang niet altijd gas terug of stopt soms niet als wij een dier zien. Voor sommige dieren wil hij zeker niet stoppen. Er zit een grote groep bavianen bij de rivier, dat vindt hij duidelijk niks. Rotbeesten vindt hij het. Het rijden in het park is best pittig. Heel diep mul zand, dit hadden we anders met onze eigen camper door heen hadden moeten rijden. De pech lijkt wel een ‘blessing in disguise’.  Ondertussen voert hij een soort kunstje opvoert. Hij stopt tweemaal om achter de jeep te plassen. En dan zegt hij dat als hij last heeft van zijn blaas dat er meestal leeuwen worden gezien. “I smell lions” zegt hij. Leuk hoor, maar wij hebben allang gehoord dat ze op de radio elkaar tips geven over waar de leeuwen zitten. En gelukkig ligt er een groep leeuwen van een stuk 6-8 onder een boom bij de rivierbedding te rusten. Prachtige dieren zijn het. We zien verder ook sabelantilopen, giraffen, wrattenzwijntjes, olifanten, een tsetsebe, zebra’s en zebramangoesten. Naast de nodige vogels zoals een vorkstaartscharrelaar, grondhoornraven, parelhoenders en kaapse gieren (van die vogels moet hij duidelijk ook niks hebben). We rijden terug naar de ingang van het park waar Sylvain met het busje op ons staat te wachten. Hij rijdt ons terug naar de camping.

Grondhoornraaf

Vorkstaartscharrelaar

Hij vertelt ons onderweg dat hij afgestudeerd is in toerisme, maar nu al drie jaar op zoek naar een vaste baan. Deze trip doet hij op freelance basis. Als hij dit jaar geen vaste baan vindt gaat hij weer terug naar school. Hij woont in een traditionele kleiwoning. Een  stenen of betonnen woning is niet te betalen voor de gemiddelde Namibiër.  Als pratend met de verschillende gidsen krijgen we zo wel steeds een klein stukje te horen over hoe Namibiërs wonen.

Op de camping komt de manager van de camping/hotel bij onze campers langs. Ze heeft van de bewakers gehoord dat onze stoelen en tafel zijn gestolen. Zij vindt het heel erg vervelend. Ze vertelt ons dat ze deze nacht te bewaking zullen verdubbelen, en dat ze vaker zullen patrouilleren. Als wij vertellen dat we nog een nacht extra zullen blijven zegt ze dat ze die nacht ons graag gratis aanbiedt. Heel erg aardig! Goede service van Protea hotels. 

Vakantieberichten 10; Katima Mullilo

Vanochtend komt Eddy samen met Mikey de camper van Jacqueline en Guido op halen. Voor 14 uur zal hij ons laten weten wat zijn oordeel is, en hij zal met Bobo overleggen. We brengen de ochtend luierend door, een boekje lezen, uitkijken over de Zambezi, een wasje doen.  In de boom bij de rivier zit een bonte ijsvogel. Wat een prachtige vogel. Grappig om te zien dat deze ijsvogel als een torenvalkje boven het water ‘bidt’. Dat heb ik een Nederlandse ijsvogel nooit zien doen. Even later zitten er zelfs drie of vier bonte ijsvogels in het zelfde boompje. Mooi gezicht hoor! 

bonte ijsvogel

Rond een uur of twee komt Eddy de camping op rijden. De verstuivers blijken stuk te zijn. Hij heeft met Bobo overlegd. De auto moet gerepareerd, maar dat gaat even duren. De nieuwe verstuivers worden in Johannesburg, hoofdkantoor van Bobo, behaald bij een dealer. Dan worden ze met een eigen camper van Bobo naar Windhoek gereden (zo’n 1.300 kilometer), en dan op zondag komen de verstuivers met een binnenlandse vlucht naar Katima Mulillo. Dan zal Mikey de spullen ophalen en op zondagmiddag de motor maken.

Daar staan we dan. En nu… we hebben zeker twee dagen stuk te slaan. Eddy heeft wel een andere auto van Guido en Jacq te leen, maar geen fourwheeldrive. Daar hebben we dan niet zo veel aan, want als je de natuurgebieden hier in de regio in wilt zul je een 4x4 moeten hebben. Eddy denkt met ons mee, we zouden een dagtrip kunnen doen naar de Vic Falls. Dat lijkt ons wat ver rijden. Mikey, die uit Zimbabwe komt, zegt dat het te ver is om in één dag te doen. Dan zegt Eddy dat we het beste bij een touroperator in het dorp langs kunnen gaan om daar te kijken wat de mogelijkheden zijn. Zo gezegd zo gedaan.  Jacqueline en ik rijden met Eddy mee, en we kunnen hem bellen als we klaar zijn met de besprekingen. Hij zal ons dan samen met de camper terugbrengen naar de camping zodat Jacqueline en Guido weer de beschikking over hun spullen hebben. Hij zal de camper pas ophalen op zondagochtend, voordat de verstuivers komen. 

amethist spreeuw

Bij Tutwa (giraf) besluiten we een dagtrip naar Chobe te boeken voor zaterdag en voor zondagochtend een boottripje over de Zambezi.

zonsondergang bij de Zambezi

Vakantieberichten 9, Van Popa Falls naar Nambwa lodge….. of toch maar Katima Mullilo

We staan niet al te vroeg op. Vandaag is geen lange reisdag. Relaxed. Er komt een meisje, Melanie (?) van de receptie langs. We hadden zelf al ontdekt dat er geen water in het toiletblok is. De toiletten spoelen niet meer door, en er komt geen water meer uit de kraan. De druk is weggevallen meldt ze ons. Ze werken er aan (It has the attention of the management grinniken wij naar elkaar), ze zal ons laten weten wanneer het werkt. Na een half uur meldt ze dat het nog wel even zal gaan duren, ze weet niet precies hoe lang. Ze biedt ons aan om in een chalet bij de rivier te douchen, omdat ze dit blijkbaar slechte service vindt. Nou dat willen we wel, super service vinden we dit! En we vonden al dat de toiletblokken er hier prachtig uitzagen. We vragen haar of er soms pas gerenoveerd is,  zo nieuw ziet het er uit. “Nee, nee”, zegt ze. Deze blokken zijn zo’n vier jaar geleden opgeknapt. Zij is verantwoordelijk voor de schoonmaak. We complimenteren haar met de schoonmaak. Ze glimt van genoegen, en meldt dan ook dat het er misschien wel schoner is dan bij haar thuis. Ze legt er duidelijk eer mee in, met haar werk. Ze komt ons even later ophalen om ons naar het betreffende huisje te brengen. “Ladies first” zegt ze tegen Guido en Joep….en natuurlijk laten Jacqueline en ik ons dat best aanleunen ;-) In een prachtige douche kunnen we vervolgens lekker douchen. Topservice van Melanie en de NWR! We laten een groot compliment achter in het gastenboek. Zulke service hebben we nog nooit op een campsite meegemaakt.

We vertrekken, nadat we bij de poort afscheid hebben genomen van Mr. 90%. We wensen hem aan het eind van de dag 100% toe, en een brede glimlach en duim omhoog is het resultaat.

Tot nu toe hebben Joep en ik voorop gereden. Guido en Jacqueline rijden vandaag voorp. Hun auto trekt wat minder goed dan de onze. Er is iets met hun brandstoffilter. Iedere dag moeten ze hem even oppompen, en dan wil hij wel weer trekken. Maar als Guido dat onvoldoende doet wil de camper niet harder dan 60. Stoppen en oppompen is het devies dan, en dan gaat het beestje alsnog. Maar vandaag rijden zij voorop. En zowaar de camper heeft er zin in. Joep en ik zeggen tegen elkaar dat we ze vaker voorop moeten laten rijden….. en Guido en Jacqueline zeggen tegen elkaar; “Goh, hij trekt goed vandaag zeg…. Zou het het laatste kunstje van de oude man zijn?” “Famous last words blijkt later. Wij zien dat er grote zwrte wolken uit hun uitlaat komen. “Dat is niet goed”, zeg ik tegen Joep en ik haal ze in. We seinen naar ze dat ze bij de eerstvolgende picknickplaats moeten stoppen.  Zover komt het niet eens. Zodra wij hen voorbij zijn komen er grote zwarte wolken uit de motorkap, een geratel en moet Guido de camper aan de kant van de weg zetten. Wij rijden terug om te kijken wat er aan de hand is. Panne, dat is duidelijk. Als Guido de motor opnieuw probeert te starten komt er zwarte rook en een hoop gehoest en geproest uit de motor.  Maar aanslaan doet de motor niet. We besluiten ze in ieder geval naar de picknickplaats te slepen, want zo vlak langs de kant van de weg is niks. Te gevaarlijk met het verkeer dat af en toe voorbij raast.

Het slepen is nog best een gedoe. De kabel blijkt niet lekker te passen, en er zit alleen een sleepoog aan de voorkant van de campers. Het lukt uiteindelijk gelukkig toch om de camper van Guido en Jacqueline verder te slepen. Intussen zoeken we het telefoonnummer van Bobocampers. Hier moet hulp bij komen. Telefoonnummer gevonden…. Mobiel ter hand….geen bereik…..

Daar staan we dan in de middel van Nergenshuizen……. Al het verkeer rijdt door. En dat snap je ook. Overal staat dat je niet moet stoppen voor mensen met pech, al staat het hier niet zo expliciet als in Zuid-Afrika vorig jaar. Ik ben zo blij dat ik twee dagen voordat we op vakantie gingen nog snel een satelliet telefoon heb geregeld. De rest van ons reisgezelschap vond het wat overdreven, maar ik vond het toch wel een geruststellende gedachte. Je weet maar nooit wat je overkomt, en stel dat er iets met familie zou gebeuren in Nederland en wij toevallig in een afgelegen gebied zouden zitten. Dan is het toch fijn als je bereikbaar bent, en in geval van nood bij ons dat je kunt bellen. Dat blijkt nu maar weer.

Ik bel met Zane van Bobo. Hij vraagt of ik kan beschrijven wat er aan de hand is.  Ik vertel wat er gebeurd is, en hij vraagt ons of wij de andere camper kunnen slepen. Dan zal hij proberen contact te leggen met een garage. Joep en Guido knopen de twee trekkabels aan elkaar, zodat er een wat grotere afstand tussen de twee auto’s zit. Omdat de auto van Guido en Jacq het niet meer doet, alleen op contact kan, is remmen en sturen veel zwaarder en met vertraging. We zullen dus ook niet harder dan 60-70 km per uur kunnen rijden. Zodra we dat gefikst hebben bel ik Zane nog een keer. Hij heeft inmiddels een garage te pakken gekregen, ene Eddy van xxxxx car repair uit Katima Mullilo. Ik vraag hem om de naam nog eens te herhalen. Ik versta tot drie keer toe niet hoe de car repair heet, maar in ieder geval is het Eddy zal komen. En of wij hem tegemoet kunnen rijden, want dat scheelt alvast in tijd. Dat zullen we doen. Inmiddels zijn er een stuk of vier kinderen bij onze campers komen staan, en een oude vrouw. Ze spreken geen woord Engels, maar weten ons wel duidelijk te maken dat ze honger hebben. Guido en Jacq geven ze een zak met gedroogd fruit, waar gelijk een ruzie over uit breekt. Er moet eerlijk gedeeld worden, en dat zal de oudste gaan doen. Wij vertrekken richting Kongola.

In Kongola komen we na ongeveer een uur rijden aan, we stoppen bij het benzinestation. Ingespannen rijden is het voor Joep en Guido. Niet fijn. We rijden met beide auto;s het terrein van het tankstation op. Ik bel Zane nog maar weer eens een keer, deze keer met de mobiele telefoon. Hij meldt dat Eddy onderweg is, maar dat hij een lekke band heeft gehad. Ik voel Murphy’s hand hier ;-). Wij zetten onze stoeltjes buiten. Tijd voor een lightbiertje of een frisje. We zitten net als er een personenauto naast ons stopt. “Can I ask you something”, horen we met een Nederlands accent. “Ja hoor” zeggen wij. Het blijkt een Nederlands gezin te zijn die op weg zijn naar een lodge in Linyanti. Maar ze kunnen de weg niet goed vinden. Ze hebben wel een TomTom (maar de dekking van Tom Tom is maar 40% in Namibie) en een printje van Googlemaps. Euhhh? Pardon? Wij hebben wel een kaart. Dus we kunnen ze helpen. Echt heel bizar wat mij betreft. Je gaat toch niet alleen met je TomTom en een papieren printje op stap,  vertrouwend op moderne techniek in een land waar de techniek echt niet zover is als bij ons. Zelfs in Europa wil ik graag een kaart mee, om te zien waar je bent en waar je heen gaat. Zij dus niet, en zo weten zij dus ook niet dat Linyanti een Namibische en Botswaanse kant kent. En zij moeten in Botswana zijn, en dus de rivier over verderop bij Ngoma. Niet handig wat zij doen. Maar gelukkig voor hen hebben wij een kaart en kunnen we hen verder op weg helpen.

We houden onze ogen op de weg gericht of we een kleine opleggertruck zien komen, maar we zien nog niks. Onze Europese beelden…. We zien op een gegeven moment een beige Toyota pickup met een traileraanhanger afslaan richting benzinestation. Hij stopt vlakbij ons. Geen grote bedrijfslogo’s…. geen zwaailicht oid. Uit de pickup stapt een blanke man….Eddy! Blij lopen we hem tegemoet… “You must be Eddy” zeggen we. “We are so happy to see you”. Eddy geeft ons allen een hand en gaat dat kijken wat er aan de hand is met de camper. Al snel is het duidelijk dat daar geen leven meer in te krijgen is. De camper zal op de trailer moeten. Maar Eddy dacht de camper nog wel kon rijden, en heeft zijn lier niet mee genomen. Op de startmotor weet hij uiteindelijk de camper, met n de laatste fase wat duwwerk van ons, op de aanhanger te krijgen. En zo rijden we dan in colonne naar Katima Mullilo, 100 kilometer verder op. Jacq in de camper op de trailer, Guido naar Eddy en Joep en ik in onze eigen camper er achter aan in een vaartje van een kilometer of 60-70.

Na zonsondergang komen we aan in Katima Mulillo. Het is nog schemerig licht. Eddy vraagt wat we willen. Een hotel of een B&B? We kijken alle vier wat ongelukkig. Guido en Jacq zeggen dat al hun spullen in de camper liggen… Eddy zegt dat hij ons ook naar een camping kan brengen verderop in het dorp. Ook de kapotte camper kan hij er naar toe verslepen. Dan hebben Guido en Jacq al hun spullen bij de hand. De volgende ochtend kan hij dan de camper komen halen om een analyse van het probleem te kunnen maken, en door te kunnen geven aan Bobo. Zo gaan we het doen besluiten we. De camper wordt versleept naar een camping aan de Zambezi. We eten iets makkelijks en gaan moe van al deze gebeurtenissen vroeg naar bed. Zo wordt de vakantie avontuurlijk op een manier die we niet hadden bedacht!

Vakantieberichten 8; van Rundu naar Popa Falls

Vandaag rijden we verder de Caprivi strip in. Dit rare vingervormige uitsteeksel van Namibie is een overblijfsel uit koloniale tijd. De Caprivistrook dankt haar naam aan de Duitse rijkskanselier generaal graaf Leo von Caprivi. De strook werd aan de voormalige Duitse kolonie Duits-Zuidwest-Afrika toegevoegd op 1 juli 1890 na onderhandelingen met Engeland over Zanzibar, Helgoland en delen van Beetsjoeanaland, het huidige Botswana. Het verdrag dat werd gesloten is het zogeheten Zanzibarverdrag. Duitsland wilde met de Caprivistrook een verbinding creëren met Duits-Oost-Afrika (het huidige Tanzania), haar andere kolonie in Afrika. Voordat dit plan verder kon worden uitgewerkt, werd het onmogelijk door de activiteiten van Cecil Rhodes in het huidige Zimbabwe. In de tijd dat Namibie door Zuid-Afrika bezet was, tussen 1960 en 1990 was het gebied afgesloten. In 1990 voerde de bewoners van deze regio een korte vrijheidsstrijd om zich af te scheiden van Namibie. Dat mislukte. Tegenwoordig heet het gebied de Zambezi regio, zo wil de Namibische overheid de Duitse koloniale tijd doen vergeten.

De reis gaat voorspoedig. We komen mooi op tijd aan in Popa Falls. Bij de poort maken we een praatje met de poortwachter. Bijna iedereen vraagt hier hoe het met je gaat. Dan is het de bedoeling dat je antwoord en dan vervolgens ook naar de gesteldheid van de andere partij vraagt. Wij doen dat braaf altijd. Deze man vraagt of we een beetje gelukkig zijn, of onze dag goed is. Wij zijn best tevreden, maar hij zit op 90% zegt hij. 100% blij of tevreden kan hij nog niet zijn zegt hij. Zijn dienst en zijn dag zit er nog niet op, dus dan moet je wel ruimte over houden om op de 100% uit te komen. Tja, met dat soort levenswijsheden wordt je zo maar geconfronteerd bij de ingang van een camping. Dat is ook Afrika.

We besluiten ’s middags een tochtje op de Okavango. We worden eerst met een jeep naar een ander punt gereden, om daar op de boot te stappen. De rivier staat niet zo hoog en dan is het lastig om bij het opstappunt bij de camping te komen. Vandaar dat we iets verder stroomafwaarts beginnen. Vlakbij ons opstappunt een paar kinderen in een mokoro. Mooi om te zien dat het varen in de smalle kano’s hier al jong begint. Ze vissen op kleine visjes met een zelf geknutselde fuik, een kapot geknipte plastic fles waar ze de hals dan omgekeerd in zetten.  Een beetje aas in de bodem en dan zwemmen de visjes naar binnen maar kunnen er niet meer uit. Dat zijn dan wel heel erg kleine visjes! Dan zal de visotter die we verderop zien toch wel grotere vissen vangen is onze verwachting.

De tocht voert ons langs nijlpaarden, aalscholvers, bonte ijsvogels, krokodillen, jacana’s. En langs prachtige lodges, waarvan de gids ons weet te vertellen dat er één (de grootste en meest luxe) van een Nederlandse eigenaar is. Die heeft er een soort beauty resort gemaakt. Niet verkeerd deze plek. Maar wat een verschil met de huizen en hutjes van de Namibische bevolking.  

Na ca. 2 uur varen moeten we terug.  Eerst nog langs de Popa Falls, geen echt grote waterval. Maar toch leuk om te zien. Kunnen we alvast een beetje te smaak te pakken krijgen voorde trip naar de Victoria Watervallen die we later no g willen gaan doen. Onze gids krijgt telefoon van het hoofdkwartier. De jeep die ons heeft gebracht naar de steiger heeft ergens anders panne gekregen. Hij zal ons door de stroomversnellingen moeten varen. Hij kijkt er wat zenuwachtig bij, want er zitten scherpe rotsen in het water. Hij heeft wel vaker gedaan zegt hij maar niet vaak met zulk laag water. De eerste keer dreigt hij ons vast te varen, en laar hij de boot weer terug zakken op de stroming. We zitten allemaal wel enigszins gespannen mee te kijken. Het is een kwestie van goed manoeuvreren. Bij de volgende poging lukt het hem, een combinatie van flink veel gas, de juiste hoek en op tijd bij sturen. Daar verdient hij een flinke fooi mee.

Wij besluiten nog even bij de Jetty bar een drankje te nuttigen, en naar de halve finale van de Olympische hockeyfinale van de Nederlandse vrouwen. Pikken we ook nog even mee dat een paar schaarbekken langs komt vliegen, over het water scherend. Prachtig! We koken en gaan dan naar bed.