Vandaag hield ik vijf sollicitatiegesprekken voor de functie van officemanager voor de EBLIDA. Vijf mensen met een eigen verhaal waarom ze bij de EBLIDA willen werken. Vier van de vijf sollicitanten waren niet in Nederland geboren. Drie van de vier waren uit Europa, een kwam uit Kirgizië. De Europeanen waren van Belgische en Ierse origine. De Belgische sprak Nederlands, geen taalbarriere. Van de Iersen sprak er een vloeiend Nederlands, de ander sprak na 12 jaar Nederland nog niet voldoende Nederlands om mijn introductie zonder al te veel problemen te kunnen volgen. De Kirgizische sprak vloeiend Engels. Nederlands beheerste ze voldoende, op middelbaar school niveau zei ze zelf, want ze leerde met haar oudste dochter mee bij het helpen met huiswerk.
Ik was zeer onder de indruk van alle kandidaten, en vooral van de Kirgizische. Zoveel doorzettingsvermogen om het hier te willen maken, zoveel intelligentie. Het beeld van de arme immigrant met taalachterstand is een plat plaatje. Er zitten ook heel veel talentvolle, hardwerkende, supergemotiveerde mensen tussen waar wij veel plezier van kunnen hebben.
woensdag 21 september 2011
donderdag 15 september 2011
Een reality check
Vanmiddag was ik bij een netwerkbijeenkomst voor ondernemers die maatschappelijk bewust willen ondernemen in de regio Alkmaar. Wij zijn als bibliotheek lid van "De Waaier". Ik voel me er altijd een beetje dubbel. Aan één kant zouden wij heel graag met een aantal bedrijven die daar ook lid van zijn sponsorcontracten, samenwerkingsovereenkomsten aan gaan. Anderzijds doen wij ook zelf mee als het gaat om inzet van personeel bij een dag als NL doet of leveren wij kostenloos een vergader- of trainingsruimte voor een vrijwilligersorganisatie die behoorlijk minder te 'makken' heeft dan wij. Wij zijn tenslotte een 'rijke' club ten opzichte van andere organisaties, al kunnen we best wat sponsorgelden goed gebruiken voor interessante projecten. 
Er is na afloop van zo'n bijeenkomst, waarbij de gastheer/vrouw een verhaal houdt over zijn/haar bedrijf, een borrel. En dan praat je met wat mensen. Kwam ik naast een ondernemer te staan die aan 'totaal communicatie' doet. Die keek op mijn naamkaartje en zei: "Bibliotheek.... hoe lang heeft dat nog bestaansrecht?" Tja.... dan sta je even met je mond vol tanden. Want natuurlijk ken ik de bedreigingen die er zijn, maar ik zie zoveel kansen voor de bibliotheek.
Dus knoopte ik het gesprek aan. Waar zijn uitspraak op gebaseerd was. Dat legde hij me uit. Hij had de teloorgang van videotheken 10 jaar geleden al voorspeld, en zie ze waren er niet of nauwelijks meer. En bibliotheken zaten in een soortgelijke markt. Wij moesten ons naar zijn oordeel vooral richten op ouderen. Die hadden wel tijd om een boek of 5 te lezen. Anderen niet.
Ik vroeg hem hoe hij keek naar jongeren, naar kinderen, naar hun taalvaardigheid. Hij, zelf dyslectisch, vond dat lezen je vooral niet opgedrongen moest worden. Hmmmm. OK, andere invalshoek. Hoe redde hij zichzelf als ondernemer? Dan moest je toch veel lezen. Ja, dat deed hij nu wel veel, maar heel veel digitaal. Waar hij zijn informatie vandaan haalde.... Internet. Vind je alles dan? Ja, dat geloof ik wel.
Met her en der wat heen en weer praten kwam ik er achter dan hij een dochter had van 2,5. Die hoefde wat hem betreft nog niet te lezen. Je moest kinderen iets aanreiken wanneer ze het zelf wilden, het kind kan zelf heel goed aangeven wat het wil. Hmmmm. Ik hoop maar dat zijn dochter aangeeft dat ze iets anders wil lezen, en dat ze naar de bieb wil ;-)
Wat ik belangrijk vond van deze middag (want ook nog een ondernemer gesproken die gelijk een managementlezingencyclus met de bieb wilde organiseren) is dat er een stevige groep in de maatschappij rond loopt die vindt dat de bibliotheek geen bestaansrecht meer heeft. Die ook niets heeft met lezen, dat alles op internet staat, dat e-business de toekomst heeft.
Dat als je doorpraat daar ook wel vaak weer een stevige nuance op zit, maar dat heel veel wordt afgemeten aan "is er een markt voor" vanuit echt een ondernemersoog. Dat er niet gelijk een besef zit, of wij zien het als branche helemaal verkeerd, dat je zonder voldoende leesvaardigheid niet echt lekker mee komt in deze wereld.
De meeting van vanmiddag heeft me weer extra gesterkt in het idee dat de bibliotheek echt op een kruispunt staat. We zullen andere wegen moeten inslaan om aan onze basistaak in de maatschappij invulling te kunnen geven. En we zullen dat beter en vaker en anders voor het voetlicht moeten brengen. De uitdaging is om onze boodschap dusdanig te brengen dat ondernemers straks staan te springen om zaken met ons te doen, hun kennis met ons en onze klanten te delen, zeggen... wat goed dat jullie er zijn!
(afbeelding Flickr.com http://moby.to/p1b9ys)
Er is na afloop van zo'n bijeenkomst, waarbij de gastheer/vrouw een verhaal houdt over zijn/haar bedrijf, een borrel. En dan praat je met wat mensen. Kwam ik naast een ondernemer te staan die aan 'totaal communicatie' doet. Die keek op mijn naamkaartje en zei: "Bibliotheek.... hoe lang heeft dat nog bestaansrecht?" Tja.... dan sta je even met je mond vol tanden. Want natuurlijk ken ik de bedreigingen die er zijn, maar ik zie zoveel kansen voor de bibliotheek.
Dus knoopte ik het gesprek aan. Waar zijn uitspraak op gebaseerd was. Dat legde hij me uit. Hij had de teloorgang van videotheken 10 jaar geleden al voorspeld, en zie ze waren er niet of nauwelijks meer. En bibliotheken zaten in een soortgelijke markt. Wij moesten ons naar zijn oordeel vooral richten op ouderen. Die hadden wel tijd om een boek of 5 te lezen. Anderen niet.
Ik vroeg hem hoe hij keek naar jongeren, naar kinderen, naar hun taalvaardigheid. Hij, zelf dyslectisch, vond dat lezen je vooral niet opgedrongen moest worden. Hmmmm. OK, andere invalshoek. Hoe redde hij zichzelf als ondernemer? Dan moest je toch veel lezen. Ja, dat deed hij nu wel veel, maar heel veel digitaal. Waar hij zijn informatie vandaan haalde.... Internet. Vind je alles dan? Ja, dat geloof ik wel.
Met her en der wat heen en weer praten kwam ik er achter dan hij een dochter had van 2,5. Die hoefde wat hem betreft nog niet te lezen. Je moest kinderen iets aanreiken wanneer ze het zelf wilden, het kind kan zelf heel goed aangeven wat het wil. Hmmmm. Ik hoop maar dat zijn dochter aangeeft dat ze iets anders wil lezen, en dat ze naar de bieb wil ;-)
Wat ik belangrijk vond van deze middag (want ook nog een ondernemer gesproken die gelijk een managementlezingencyclus met de bieb wilde organiseren) is dat er een stevige groep in de maatschappij rond loopt die vindt dat de bibliotheek geen bestaansrecht meer heeft. Die ook niets heeft met lezen, dat alles op internet staat, dat e-business de toekomst heeft.
Dat als je doorpraat daar ook wel vaak weer een stevige nuance op zit, maar dat heel veel wordt afgemeten aan "is er een markt voor" vanuit echt een ondernemersoog. Dat er niet gelijk een besef zit, of wij zien het als branche helemaal verkeerd, dat je zonder voldoende leesvaardigheid niet echt lekker mee komt in deze wereld.
De meeting van vanmiddag heeft me weer extra gesterkt in het idee dat de bibliotheek echt op een kruispunt staat. We zullen andere wegen moeten inslaan om aan onze basistaak in de maatschappij invulling te kunnen geven. En we zullen dat beter en vaker en anders voor het voetlicht moeten brengen. De uitdaging is om onze boodschap dusdanig te brengen dat ondernemers straks staan te springen om zaken met ons te doen, hun kennis met ons en onze klanten te delen, zeggen... wat goed dat jullie er zijn!
(afbeelding Flickr.com http://moby.to/p1b9ys)
dinsdag 13 september 2011
Een glazen bol
Soms wou ik dat ik een glazen bol had en de toekomst kon voorspellen.
Soms zijn glazen bollen veel leuker als je er in zit, en het kind in je los laat.
Soms zijn glazen bollen veel leuker als je er in zit, en het kind in je los laat.
dinsdag 6 september 2011
Het grote loslaten, of een beetje prutsen
Vandaag zat ik met mijn collega Jan Kaldenbach te praten over onze organisatie. Hoe we vinden dat het gaat. En we zijn best tevreden over onze bibliotheek, maar zoals het bij ons wel vaker gaat hebben we de sterke behoefte om naar elkaar uit te spreken waar het beter kan.
En zo kwamen we er toe elkaar te beklagen over het feit dat er bij onze bibliotheek zo'n enorme behoefte bestaat om alles vast te leggen in protocollen, projectvoorstellen, urenregistraties, etc etc. We doen er zelf ook heel vaak aan mee als management. Het slaat ook veel creativiteit dood.
Het moet anders kunnen naar mijn idee. En dat is dus lastig. Ik ben niet zo van de structuren, terwijl ik weet dat heel veel medewerkers daar wel een enorme behoefte aan hebben. Daar geef ik vaak aan toe, omdat sturing op resultaten bij mijn 'taken' hoort. En ook omdat onze organisatie zo groot is dat we niet zonder structuren kunnen. Aan duidelijkheid wat mag en wat niet mag. Aan inperking van werk en aan de behoefte om te horen dat het goed is als je af en toe buiten de lijntjes kleurt. Dat zoals Jan Kaldenbach zelf graag noemt "een beetje prutsen" heel erg goed voor veel van onze medewerkers zou zijn... omdat een beetje prutsen om te kijken waar we uitkomen mooie dingen op kan leveren ook zonder projectplan.
Als directeur weet ik heel goed dat ik het goede voorbeeld moet geven ;-)Dus ik ga het weer eens proberen de komende tijd, niet te managen, maar te regelen. Om te zorgen voor loslaten en ruimte te bieden voor een beetje prutsen.
Dan doe ik over een maand of wat wel weer een pleidooi voor gestructureerd werken ;-)
En zo kwamen we er toe elkaar te beklagen over het feit dat er bij onze bibliotheek zo'n enorme behoefte bestaat om alles vast te leggen in protocollen, projectvoorstellen, urenregistraties, etc etc. We doen er zelf ook heel vaak aan mee als management. Het slaat ook veel creativiteit dood.
Het moet anders kunnen naar mijn idee. En dat is dus lastig. Ik ben niet zo van de structuren, terwijl ik weet dat heel veel medewerkers daar wel een enorme behoefte aan hebben. Daar geef ik vaak aan toe, omdat sturing op resultaten bij mijn 'taken' hoort. En ook omdat onze organisatie zo groot is dat we niet zonder structuren kunnen. Aan duidelijkheid wat mag en wat niet mag. Aan inperking van werk en aan de behoefte om te horen dat het goed is als je af en toe buiten de lijntjes kleurt. Dat zoals Jan Kaldenbach zelf graag noemt "een beetje prutsen" heel erg goed voor veel van onze medewerkers zou zijn... omdat een beetje prutsen om te kijken waar we uitkomen mooie dingen op kan leveren ook zonder projectplan.
Als directeur weet ik heel goed dat ik het goede voorbeeld moet geven ;-)Dus ik ga het weer eens proberen de komende tijd, niet te managen, maar te regelen. Om te zorgen voor loslaten en ruimte te bieden voor een beetje prutsen.
Dan doe ik over een maand of wat wel weer een pleidooi voor gestructureerd werken ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)