je klein en groots voelen

Soms heb je van die weken, dagen achter elkaar dat je maar door haalt, door maalt. De dagen en weken rijgen zich aan één tot een brij waarin je van voren niet meer weet dat je van achteren leeft. Ik las de blog van Mark Deckers en kon me de somberheid zo voorstellen. Het is de tijd van het jaar, de blaadjes vallen en de agendablaadjes (al dan niet digitaal ;-) vullen zich tot de nok toe. Geen tijd om na te denken, om stilletjes voor je uit te staren en te bedenken wat je wilt... Ik voel me dan op zo'n moment ontzettend onmachtig, doe niet de dingen die ik zou willen doen, doe de dingen die ik vind dat ik moet doen (dat is niet altijd hetzelfde ;-) en voel me klein.

Vanavond was ik op een vrouwennetwerkavond, Women Link. Een afgeleide van WomenInc uit Amsterdam. Empowerment van vrouwen. Ik was er al eerder voor uitgenodigd en ik was er niet aan toegekomen. Geen tijd, geen prioriteit. En nu was het de vierde avond deze week dat ik dan niet thuis zou zijn. Ik had niet veel puf, maar ik had het toegezegd. Dus ging ik met mijn goede gedrag.

Een groep van ongeveer 15 vrouwen van diverse leeftijden, diverse komaf. Praten over hoe we kunnen zorgen dat meer vrouwen op de arbeidsmarkt zouden kunnen komen. Over wat we hebben besproken zal ik het verder niet hebben. Wat ik wil vertellen is waar ik zo blij (groots) van werd. Hier zaten allemaal krachtige vrouwen. Er zat een aantal vrouwen bij, die de groep Lélemam vormen. Zij zongen á capella prachtige wereldliederen. Ze zetten zich in voor Musicians without borders, die in oorlogsgebieden muziek gebruiken om mensen, kinderen met trauma's te helpen zich te verzoenen met elkaar. Prachtige vrouwen. Mooie vrouwen die op gaan in de muziek, die hun kwaliteit hebben gevonden. En waar ik van zat te genieten, en me klein bij voel.

En dan ga je aan het eind van de avond weg, en dan zegt één van die vrouwen met prachtige stem tegen mij: ik ga mijn kinderen vertellen over jou. Ik had in het voorstellingsrondje verteld dat ik al sinds mijn 8ste weet dat ik bibliothecaresse wilde worden, en dat dat gelukt is en nu directeur ben. Ik vind dat niet bijzonder, het hoort bij mij. Een ander die ik groots vind, vindt mij groots. En dat maakt mij dan weer klein en groots en blij, allemaal tegelijk.