Vandaag had ik een gesprek met Anna en Hilde, twee van onze medewerkers in het programma Participatie en Zelfredzaamheid. Ik werd er erg blij van, hun bevlogenheid en betrokkenheid. Zij vertelden over een actie die zij op het verzoek van WNK (onze sociale werkplaats) tijdens Stoptober hebben uitgevoerd. WNK had de bibliotheek gevraagd of zij iets konden betekenen in het motiveren van hun medewerkers, om mee te doen met Stoptober.
Onze medewerkers kijken bij een vraag altijd of het past binnen de doelstelling van het programma in dit geval Participatie en Zelfredzaamheid. Daar staat onder andere in dat activiteiten in co-creatie en vanuit de behoefte worden opgezet. Hoe doe je dat dan met mensen die een beperking hebben tot de arbeidsmarkt en die vaak een bewindvoerder of familielid hebben die voor hen financieel en medisch gemachtigd zijn. Mensen die vaak door de samenleving het gevoel krijgen dat ze niet volwaardig zijn, niet serieus genomen worden.
Wat onze medewerkers deden was in kleine groepjes gesprekken organiseren, nadat de taalambassadeur ze had 'geronseld' om mee te doen. Ze kwamen allemaal met meer of minder terughoudendheid binnen. Onze medewerkers vroegen de groep van 15 telkens "Waarom zou jij willen stoppen met roken?" "Wat zou het voor jou betekenen?" Niet in de zendstand, niet vertellen dat roken slecht voor je is, gewoon het gesprek aan gaan.
Ze hanteerden ook het praten aan de hand van stellingen, waarop de deelnemers aan Stoptober met een rode of groene kaart aan moesten geven wat ze er van vonden. Zoals Anna zei: "deze mensen wordt zelden gevraagd wat ze ergens van vinden, om stelling te nemen". Dat vonden ze dan ook moeilijk, maar ze deden het wel. En ze vinden heus wel iets, en ze kunnen het vaak ook goed vertellen, vertelden Anna en Hilde.
Resultaat was dat van de 15 mensen er 1 echt gestopt is, en de andere 14 zijn veel minder gaan roken. Bij de stafmedewerkers van WNK is er ook een verandering ingezet. Ze zitten vaak in de modus dat zij vanuit hun vak weten wat goed voor de medewerkers is en zo ook handelen. Nu hebben ze gezien dat door open het gesprek aan te gaan, de medewerkers te kennen en erkennen er openingen komen voor gedragsveranderingen die anders niet makkelijk zouden "landen". Het idee is om met Dry January nog eens eenzelfde soort gesprekken op te zetten.
Onze medewerkers hebben bij het WNK ook gesprekken gevoerd over de donorregistratie. Met de wetgeving wordt iedereen ingeschreven als donor, ook deze mensen. Zwart wit gezegd beschikt de overheid over de organen van deze mensen, zonder dat zij in staat worden gesteld daar iets van te vinden. Het is afhankelijk van hun bewindvoerder of deze met hen het gesprek hierover voert of het gewoon voor hen bepaalt. Onze medewerkers gaan het gesprek aan. "Wat vind je?", met als insteek dat het niet uit maakt wat je vindt, elke mening is goed, je mening doet er toe.
Wat onze mensen bereiken is dat de medewerkers een gevoel van trots en eigenwaarde ervaren in het gesprek dat ze voerden over stoppen met roken en over het donorregister. Dat zij leren hun motivatie om iets wel of niet te doen te verwoorden. Dat ze daarin serieus genomen worden door onze medewerkers en door de professionals van WNK. Het lijkt iets kleins, zo'n activiteit, maar wat een groots effect!
